Mehmed Uzun lise yıllarımda kitap okuma alışkanlığımın mimarı olan bir yazar. Yazı dilini sade ve bir o kadar yoğun duygu akışı içinde o kadar güzel kullanıyor ki…O dengbejlerin yazarı, sesi , Kürt kültür ve tarihinin koruyucusu.Onu okudukça bir Kürt olarak kendi tarihime ne kadar yabancı kaldığımı ne kadar bilinçsizce uzaklaştığımı- uzaklaştığımızı atalarımızı dedelerimizi asırlık gelenek ve göreneklerimizi nasıl da kulak arkası ettiğimizi anlıyor ve içim açıyor kendi halime ve halimize.. Geleneksel bir kültürün tanığı bir o kadar da çağdaş bir yazarın bu eserinde Evdale Zeynikenin trajik bir yaşamını tüm yaşamların özeti haline getirerek, ustalıkla betimleyerek bizlere sunuyor dırej meheme. Kitaptan şu muazzam cümleyi paylaşmak istiyorum özellikle : Kürtlerin ülkesindeki âdet ve usûl şudur ki, kimse yaşlılara, kocakarılara, yaralılara çocuklara, dullara, düşkünlere ve yetimlere el kaldırmaz. Hele aşıklara, sevdalılara asla." Cümlesiyle kitabın akışını ancak bu denli aciz cümlelerle ifade edebilirim bir kitabını okuyunca diğer hepsine elinizin gideceğine emin olduğum bir yazar. O Yaşar Kemal’ in izinden ; biz onun izinden…