Yürek sızısı
Önce deniz üşüdü sonra eller düştü
Toprak yıkandı çiçek öptü gökyüzünü
Nerede kaldı eski günah(kâr)lar
Karlı ovada telgraflar pembe çiçeğe küstü
#aet
Ne diyordu Yaşar Kemal 'Deniz Küstü' romanında "Kör Agop, bu dünyaya şu pezevenklere salt balık pişirmeye, içki sunmaya gelmemiştir. O sohbete, sıcaklığa, dostluğa gelmiştir. Eğerkim dostluk yoksa, çekiver şu dünyanın kuyruğunu gitsin..."
Anne karnı bir deniz.
Yüzerken kanın akıyor adım adım
Anneni doğuruyorsun ölürken
Mecbur muydu bir adam,
Bir kadın
Sevişmeye bir gece?
Annemi doğurdum sancıyla.
Ya da annem kustu beni bilmiyorum...
• Sen ve ben iki ayrı deniz gibiyiz. Dalgalanıyorum hayatın "sen" şerefine...
• Çünkü şiir olmadan insan acıyor…
• Öyle bir gurbetteyiz ki; vatan bir kuş uçumluk mesafede. Ama ne kanat çırpacak takatimiz ne de alıp götürecek bir rüzgârımız var.
• Ve ben;
Birine sevdiğimi söyleyebilmek için o kadar çok bekledim ki sevdanın manasına küstü zihnim!
Baranî - #MBA
mbasanatkitap.blogspot.com/2022/10/bir-avu...
Niçin bu kadar öldürmeyi, yok etmeyi, parçalamayı seviyor insanlar? İnsan yumuşak başlı, iyilik dolu bir yaratıktır, ağız dolusu gülen, yürek dolusu ağlayan, iliklerine kadar duygulanan, seven bir yaratıktır insanoğlu… Bu öldürme, yok etme, öfke, öç, sevgisizlik neden? Niçin koparıyorlar çiçekleri, birisi tok da yüz bini niçin aç, o tok da bu kadar gözün altında, öfkenin içinde iflah oluyor mu? Tok olan niye bu kadar ahmak...
Yaşar Kemal - Deniz Küstü - Syf 47
“... limanda hafif bir rüzgar vardı fakat deniz çok sakindi. Her yerde kuşlar vardı. Bir yas tutuyorlardı. Genç bir kızın derin yaraları için. Ama artık bitmişti. Bunu yapmıştı. Kurtulmuştu ama artık oda bir kuştu. Masum beyaz bir kuş.”
YÜZÜNÜN İLK ÇAĞI
youtu.be/VwymbD7rzdM
Bir şehir vardı çok eskiden
Trenlere binip gittiğimiz
Kıyısı boydan boya
Göğsün gibi derin bir deniz
Yüzünün baharında
Bir kuştu kanatsız
Öperdim her renginden
Zamanlı zamansız
Kent Şarkıları & Erdal Güney
HUTBE
nereye gitsem seninleydim
ama sen kiminleydin Allah'ım?
inince vardık bir subaşına
dutlar sarkıyordu dallardan ağzıma
birkaç çomak sokup etrafını otla sapla dolandım
Yaşar Kemal ve insan olmak
Yaşar Kemal’i okumak biraz daha insan olmaktır. Her kitabında kendimi aynılaşmış insanlık penceresinde buluyorum. O içimizdeki yılanın kanayan yarasını yani İnce Memed’i bize hatırlatıyor. Sarıca karıncalar o yarayı hiç kapatmayacak. Çünkü zalimler olduğu sürece ince memedler var olmaya devam edecek. Deniz Küstü kitabının 27. sayfasında yine o kanayan yarayı deşer:
“İnsanlar bu kadar korkmasalar, bu kadar zalim olurlar mı, bu kadar birbirlerine düşmanlık eder, birbirlerinin böylesine kuyularını kazarlar mı, insan öldürürler mi, birbirlerine böylesine kıyar, köle eder sömürürler mi, birbirlerinin sırtına binerler mi, aşağılarlar mı, delirirler mi, sevmeyi, sevişmeyi böylesine unuturlar mı, uzattıkları el böylesine buz gibi olur mu, düşünebilme yetilerini böylesine yitirirler mi, öykünürler mi, durmadan ölümü düşünürler mi, ölümü düşünmemin boşluğunun farkına varmazlar mı, bastıkları yeri görmeyecek kadar üstümüzdeki gökten, altımızdaki topraktan, yıldızlardan, sulardan, çiçeklerden, dağ başlarından, ışıktan böylesine bihaber kalırlar mı, sevgisiz , sevisiz, dostluksuz yürekleri sıcacık, bir sevgili, bir dost yüzü için, bir kuş gibi çırpınarak çarpmadan olur mu?”
Yüzünün ilk çağında
youtu.be/VwymbD7rzdM
Bir şehir vardı çok eskiden
Trenlere binip gittiğimiz
Kıyısı boydan boya
Göğsün gibi derin bir deniz