Sondaki “R” harfi silinmesin diyedir çabamız, gayemiz, derdimiz, tasamız, sıkıntımız, kızgınlığımız, öfkemiz, nefretimiz…
Insanlar dolduruyorlar ya boş cümlelerle hayatlarını. Hayat geçip gidiyor ya ne olduğunu anlamadan. Tek derdimiz doyabilmek ya bu dünyada. Karnımız doyuyor aç değiliz. Duygusal açlığımıza çare bulamadık bir tek. Hangi söz doyurur, hangi aşk doldurur boşluğumuzu. Kimlere kanarız sevdiğimizi zannederiz. Oysa sadece hayalini kurduğumuz, olmasını istediğimiz insandır aşık olduğumuz. Sonrası, sonrası tam bir hayal kırıklığı...
Paylaşırsan sevinirim :-)
Bugün kadınlar günü...
Bir kadın olarak, böyle bir gün istemiyorum
Peki bir kadın böyle bir günü neden istemiyor olabilir, ya yarası büyüktür, ya işkencesi, ya zulmü yada ölüm şekli.
Kadınlar yakılır sonra da kadınlar günün kutlu olsun denilir.
Kadınlar boğulur sonra da kadınlar günün kutlu olsun denilir.
Kadınlar kesilir, liğme liğme
1 soru 1 cevap
Bizler bu dünyada rahat değiliz ve bu şekilde yaşamak,hayat sürdürmek bizleri neden bu kadar çok yoruyor?
Değerli kardeşim;
Bütün mesele İMANIMIZIN derecesindedir!..
Hayatın bize gösterdiği zahiri zorluklara, şeytanın vesveselerine ve bunların getirdiği ruhi ağırlıklara tahammül ancak imanımızı kavileştirmek ile mümkündür.
İman akıntıda yüzmeye
Acıyı Sevmek Gerekir bizi insan yapar
Kitap film müzik kahve güzel şeyler tamam da şunu da kabul etmek lazım okudukça mutsuz oluyoruz. Mutsuz olmamız da normal çünkü farkındalığımız artıyor bilinçleniyoruz ve bu dünyanın gerçeklerini görerek hissederek mutlu olmak imkansız eğer ben okudukça mutlu oluyorum diyen varsa ben onun anlayışından şüphe ederim...
Biz mutluluğu değil farkında olmanın doyumunu yaşıyoruz. Koca 
Oğuz Atay 'ı tüketti bu kitaplar biz kim oluyoruz da dayanabilelim...
Acı hissediyorsan canlısın başkalarının acısını hissediyorsan insansın demiyor mu 
Lev Tolstoy işte biz insan olabilmek için okuyoruz
Biz o acıları hissediyoruz kitaplarda dünyanın farklı yerlerinden sancılı ruhların iç yanmalarını okuyoruz. Sadece mutsuzluk da değil tabi öğrendiğimiz mücadele etmeyi de öğreniyoruz sevmeyi de umut etmeyi de ve mutlu olacaksak bunun için çabalamayı da öğreniyoruz acılara sırt çevirmeden onları kucaklayarak yaşamayı öğreniyoruz her şey güllük gülistanlık hayat toz pembe keşke pandalar da tükenmese değil tek derdimiz. 
Fyodor Dostoyevski nin karşısında bütün insanlığın acılarını hissederek durabiliriz sadece ve onun acılarını paylaşabilmek keyif verir bize...
İçiyorsak onların da şerefine tüm ezilmiş halkların onuruna bütün 
Tutunamayanlar 'ın hassas kalplerine ve yalnızlığına da bir kadeh kaldırabilmenin haklı gururunu yaşayabilmek için içiyoruz tutunanlardan olmadığımız için onların arasında yalnız ama karşılarında yüzlerce yazarımızla bir ordu gibi durabildiğimiz kitap ile umut ile dikilebildiğimiz için güçlüyüz... Çünkü
Şarabı sevmemiz üzüme düşkünlüğümüzden değildi,
biz ezilenden yanaydık...
