Bu dönemki staj hocamdan pek memnun değildim en başından beri ama bugün yaşadıklarım benim nezdimde can sıkıcı şeylerdi...
Şu kadar saati doldurmak zorundasınız terhanelerine, usulsüzlüklerine, asgari saygıdan dahi yoksunluğuna alışıyordum daha doğrusu bir şekilde tahammül etmeye çalışıyordum ama bugün kendimi boş bir sınıfta ağlarken buldum, ki kolay kolay göz yaşı döken biri değilimdir...
Öğleden sonraki iki saatte gittiğimiz sınıfta sadece üç öğrenci vardı. Hocamız mescide inelim o zaman dedi. Bende kpss yılım olduğu için ve malum afetten ötürü epey zaman kaybettiğimizden çalışmak için daha çok zaman kollar durumdayım. "Öğrenciler az hocam zaten mescide inecekmişsiniz, müsaadeniz olursa iki saat iki saattir bugünlük erken çıkıp ders çalışmak istiyorum." dedim.. verdiği cevap " olmaz öyle şey, biz şimdi mescide ineceğiz, sizde alın kitaptan bu bölümü çalışın, sınıfa döndüğümüzde de konuyu anlatın..." dedi. Ramazan hürmetine diye düşünüyorum o an sinirimi yuttum, tamam dedim. Ama içime sanki aldılar bir kor yerleştirdiler.. sadece üç öğrenci için yarım saat bekledim, sonra da konu anlattım resmen... Kendimi ipleri başkasının elindeki kuklalardan farksız hissettim ve hakikaten çok ağrıma gitti.. kendileri çıktıktan sonra dayanamadım ağladım bir fasıl..
En azından şu sürecte biraz daha esnek davranılmalı... Hali hazırda birçok zorluk yaşarken üstüne bunların yaşanılması, insanın gönlünü, umudunu yoruyor...