“Kokunun da bir kalbi, hasleti var”
“Sabah kokularla uğraşırken, en sevdiğim “Amber” kokusunu burnuma götürüp kokladığım vakit bir anım canlandı hemen ;
Zaman zaman gittiğim yetiştirme yurdunda yaşayan, 8 yaşında ki bir CAN’la el ele yürüdükten sonra kucaklaşırken ; “Memo sen Amber gibi kokuyorsun” dediğinde çok şaşırmıştım. Çünkü ne o gün, ne ondan bir kaç hafta önce bile Amber kokusunu kullanmamıştım. Böyle bir şey nasıl olur diye, düşünmeden edemedim. Bebekler ve çocukların algılarının, safiyetlerinden olsa gerek, yetişkinlerden daha açık ve daha duru olduğunu düşünmüştür hep. OL’ anı görebilme halleri, beş duyunun ötesini...
Herhangi bir şeyi kokladığımızda, onun o an bulunduğu halinde ki, öz kokusunu algılarız. Koku, nefesle ulaşır bize. Lakin anladım ki her ne kadar burunla koklanıldığında ulaştığı düşünülsede, kokunun bir kalbi, hasleti var. Dünyevi algının ötesinde. Hani görü için derler ya kalp gözüyle görmek, koku içinde böyle olsa gerek.
Yunus Emre ne güzel demiş;
“Yine sordum çiçeğe, boynun neden eğridir?
Çiçek eydür ey derviş kalbim HAK’ka doğrudur!🖌
TARBEK-İ HORASANİ
Acem diyarının zenginlerinden bir tacir, Arap ülkesine gelir. Kıyafet değiştirip Kahire şehrinin bir köşesinde ikamet etmeye başlar. Oturup bir gecede bin dinar keser, balık kursağıyla haplar yapıp içine de bu altınları yerleştirip güneşte kurutur. Bir torbayla pazara götürüp:
- Tarbek-i Horasanî getirdim, kim alır? diye bağırmaya
HÜVESİNE GÖRE DARABESİ VAR
Pazarlı demekle meşhur bir meczup vardı. Bazı ilim erbabı, ne zaman arasalar onu bir tekkede bulurlardı. Bir köşede oturur, her şeyden el etek çekmiş bir vaziyette sefasını sürerdi. Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmaz, kendi halinde geçinir giderdi. Tekkesinin duvarında sülüs hatla yazılmış büyük bir "hüve (O)" yazısı vardı. Gelenlerden biri dedi ki:
Bre Pazarlı! Darabe (dövdü) fiilinin tahtında (altında) "hüve" gizlidir, derler. Bunun gibi büyük "hüve" nasıl olur da darabenin altında gizlenir?
Pazarlı cevap verir:
- Siz delisiniz galiba! Hüvesine göre darabesi olduğunu bilmez misiniz?!.
BİR NOEL ŞARKISI-kitap yorumu
Zaman her şeyi unutturarak her malumattan yeni cehaletler doğurur. Hemen herkesçe malum olan bir şey hemen herkesçe meçhul bir şey olur. Nice adamların gözleri önünde geçen vakalar, şahitleri kalmayınca bir roman mevzusu olur, “Deli miydi, değil miydi?” derler ve “Öldürüldü mü, intihar mı etti?” diye sorarlar. Bilen söyler, bilmeyen söyler. Kimin sesi kuvvetliyse onunki duyulur.
