Bir yazar o dönemi ancak bu kadar güzel anlatabilirdi. Kitaplarda okuduğum Göktürkler evet böyleydi. Atsız sadece roman yazmamış geçmişe yolculuk yapıp onlarla yaşamıştı...
6. Sınıfta öğretmenimin hediye etmesiyle bu şaheserle tanıştım. Yıllarca aynı filmi defalarca izlemek gibi kitabımı tekrar tekrar okudum... Zaten kitaba bir başladığın zaman bırakamıyorsun, sonu çabuk geliyor... Kitabın tadı damağında kalıyor... Kürşad, Işpara alp, Bögü Alp, Yamtar, Gökbörü, Almıla, Pars, Sançar, Çalık, Kıraç Ata, Bilge Tonyukuk, Urungu ve daha niceleri arkadaşın oluyor... Kitap boyunca onlarla bozkır hayatını yaşıyor, at koşturuyor, ok kullanıyor, kardeşlik yapıyorsun... Büyük bir devletin açlıkla, yoksullukla imtihanını görüyor, sonun başlangıcını onlarla beraber yaşıyorsun.. Ölümüne düğününe gider gibi giden, bağımsızlığı her şeyden çok önemseyen yiğitlerin hislerini damarlarında hissediyorsun.. Ölümü tadan bir milletin tekrar nasıl dirildiğine şahit oluyorsun..
Herkesin hiç sıkılmadan okuyacağı müthiş bir şaheser... Okuduğunuza pişman olmazsınız... Hatta tarihi kitap okumayı sevmeyenlerin bu romandan sonra tarihi kitaplara bakışı değişecektir...
“Sonsuz bozkır... Ayın ilahi ışıkları ve atların ahenkli nal sesi...”
Atsıza selam olsun... Tanrı Türkü korusun...
(Not: İlk bölümü çok severek okuyan ben ikinci bölüm için aynı şeyi söyleyemeyeceğim maalesef.. Urungu'nun hikayesi böyle bitmemeliydi diyenlerdenim.. Bu kısmı belirtmeden geçmek istemedim..)
Venedik Taciri sevdiğim bir 
William Shakespeare eseri oldu. İlk defa 1598'de kaleme alınan eserde birkaç nokta ön planda.
Babası genç yaşında ölen ve kızına bir vasiyet bırakan Belmont prensi ve onun güzeller güzeli kızı Portia. Vasiyet gayet basittir: Kızı ile evlenmek isteyen kişi ufak bir sınavdan geçecektir ve bunun 3
