Zamanla mutlu olabilirdik. İnsanlar her gün âşık oluyordu. Genya ve David. Tamar ve Nadia. Peki mutlu muydular? Mutlu kalacaklar mıydı? Belki de aşk bir batıl inançtı, yalnızlık gerçeğini kendimizden uzak tutmak için ettiğimiz bir dua. Başımı geriye yatırdım. Yıldızlar birbirine yakın görünüyordu ama aslında aralarında milyonlarca kilometre mesafe vardı. En nihayetinde belki de aşk inanılmaz parlak ve asla ulaşamayacağınız bir şeye özlem duymaktı.