Derler ki, ölüm anında her şey açıklığa kavuşur. Tokugen Numataka artık bunun doğru olduğunu biliyordu. Osaka gümrük bürosundaki küçük tabutun önünde dururken, o ana kadar hiç tatmadığı kadar acı bir gerçek netleşmişti aklında. Numataka’nın dininde yaşamların birbirine bağlı olduğundan, döngülerden söz edilirdi ama Numataka’nın dinine ayıracağı zamanı olmamıştı hiç.
Gümrük yetkilileri ona, içinde doğum kayıtları ve evlat edinme belgelerinin olduğu bir zarf vermişlerdi. “Bu çocuğun hayatta olan tek akrabası sizsiniz” demişlerdi. “Sizi bulana kadar çok uğraştık.” Numataka’nın düşünceleri otuz iki yıl öncesine, o yağmurlu geceye, özürlü doğan çocuğunu ve ölen eşini bırakıp gittiği o hastane koğuşuna döndü. Artık bomboş bir gölge olan menboku— Onur— adına yapmıştı bunu.
Zarfın içinde, kağıtlarla birlikte altın bir yüzük vardı. Üzerinde Numataka’nın anlamadığı bazı yazılar kazınmıştı. Önemli değildi zaten, o sözcüklerin Numataka için artık bir anlamı yoktu. Tek oğlunu yüzüstü bırakmıştı. Şimdiyse, kaderin en acımasız oyunu onları yeniden birleştirmişti.
Olmamış
Kitabı dijital ortamdan indirdim. Fena bir yorum yapmak istemiyorum ama zaten bu yazıları basacak bir yayınevini düşünemiyorum. Kitap Whattpad programı üzerinden yazılmış gibi ondan dolayı bir editörün elinden geçmemiş ve ne yazım kurallarına nede imla kurallarına uyulmuş. Beni etkileyen yazılar değildi.
Boş zamanlar
Boş zamanında bir görgüsü göreneği olur mesajı vermiş yazar bundan bir önce okuduğum dijital minimalizm kitabındada verilen mesaj aynıydı bos vaktinizi kaliteli uğraşlar için kullanırsanız ekranda uzaklaşmanız kolay olur diyordu bu iki kitap konu olarak bağımsız fakat önem verdikleri şey yönündense ortak noktadalar bence avarelik görgüsü Corona sürecindede yazıldığından verilmek istenen mesaj yerinde olmuş bunu destekler nitelikte hayata dair bir çok konu mekan eşya hakkında yazılar var hikaye şeklinde diyemeyeceğim ama akıcı bir üslupla güzel benzetmelerle bezenmiş kolay okunan bir kitaptı benim için ve şöyle bir şey bıraktı bende karşılaştığım her eşyaya her olaya dair düşünme düşünüverip geçme değil düşünmeliyim içgüdüsü
Duru Hikayeler
TDK' nın tavsiye kitaplar sayfası #öğretmenlerkitaplığı sayfasını telefonuma indirerek okuduğum bu kitapta Cumhuriyetin ilk kuruluşundan bu yana roman ve hikayeleri ile sarsılmaz üne kavuşan yazarların bilinmedik duyulmadik belki de hiç kitap olarak basılmayan, hikayelerine yer verilmiş. Ömer Seyfettin den, Halide Edip' e Yakup Kadri' den Abdülhak Hamit Tarhan' a, Necip Fazıl' dan Aziz Nesin' e, Halikarnas Balıkçısından Haldun Taner' e hiç adını duymadığım bir çok yazarın daha dört beş sayfayı geçmeyen kısa hikayelerine yer verilmiş. Üç yüz kırk sayfalık kitapdaki hiçbir hikâyede ne olağanüstü bir yaşam,ne de şimdiki kitaplardaki gibi meteforlarla süslenmiş cümleler var. Sıradan Anadolu hayatının dibini gören sıradan insan yaşantıları. Kısa anlaşılır uslub. Devrik cümleler yok denecek kadar az. Akılda kalıcı can alıcı alıntılar yok çünkü hayatın, yaşanılanların kendisi başlıbaşına zaten can alıcı. Kimi yakıcı, kimi tebessümle hatırlanacak yaşanmışlıklar. Her yazarın az çok kendi karakterinden yansıyan satırlar. Dijital ekrandan okumak bir eziyetti benim için ama kitap tukenmemiş olsa idi kitaplığımda bu kadar nezih ve duru anlatımlı bir kitabım olmasını isterdim.
#öğretmenkitaplığı #öğretmenkitapklübü #öğretmen #kitaptavsiyesi #kitapalıntıları #kitapkurdu #okudumokuyun #okudumbitti #okumakayrıcalıktır #okumakgüzeldir #hikayeler #anadoluhikayeleri #ömerseyfettin #necipfazılkısakürek #yakupkadrikaraosmanoğlu #abdulhakhamittarhan #halikarnasbalıkçısı #halduntaner
Mili Eğitim Bakanlığımızca çıkarılan eğitim dergimiz gerçekten harika. Okullara ücretsiz dağıtılan dergimizi yadadergi.com üzerinden abone olabiliyorsunuz. ayrıca ücretsiz dijital olarak da okuyabilirsiniz.
Bu ay pandemi döneminde anne-baba olma ve ebeveynlik üzerine Türkiye'nin etkili akademisyenlerinin yazılar var. Bu konuda yazılmış kitap incelemeleri, sinema örnekleri ve daha pek çok sizi etkileyebilecek yazı ya/da dergisi 8. sayısında.
Sürdü Beni Bir Boşluğa Ama Eskiden Olduğu Gibi Değil
2.5 ay boyunca kendisiyle muhatap olduğum bu eserin ardından, aklımda onun hakkında net bir fikir sahip olmadığımı fark ettim. Eserin mahiyetinden ziyade beni aylardır meşgul etmesi beni bu durumu yaşamama itti. Ben bu uzun süreyi neden sadece bu esere harcadım, ne düşünerek zamanımı ve zihnimi bu esere teslim ettim; bilmiyorum. Halbuki eser öyle
