dilinden ‘sıkılıyorum’ kelimesi düşmeyenlere
Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez ve kurur gider. Üstelik bu isteksizlik geçici değildir’hatta giderek de artar. Günden güne,haftadan haftaya daha kötü olur .İnsan kendinden hoşlanmaz,sanki içi bomboştur ve dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve hiçbir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmış ve artık hiç kimse onu ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar ne de hayranlık. Ne sevinmesini bilir ne de üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur . Böyle bir insanın içi kaskatı kesilmiştir .Artık hiçbir şeyi ve hiç kimseyi sevmez. Bu durumda artık hastanın iyileşmesine olanak yoktur. Geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş ‘kül rengi bir yüzle ve nefretle çevresine bakar. Hastalığın adına gelince ,buna ölümcül can sıkıntısı denir.
