Zavallı mahlûklar! Şayet onları sevmek bir kusursa, onlara acımak daha hafif bir kusurdur. Günün ışıklarını hiç görmemiş bir köre, tabiattaki sesleri hiç duymamış bir sağıra, ruhunun sesini dile getirememiş bir dilsize acırsınız da, namusluluk taslar, şu zavallı üzgün kızı deliye çeviren, istese bile iyiyi görmez, Tanrı'yı işitmez, sevginin, imanın temiz lisanını konuşmaz hale getiren bu kalp körlüğüne, bu ruh sağırlığına, bu vicdan dilsizliğine acımak istemezsiniz!
O zavallı yaratıkları sevmek bir hata olabilir fakat, en azından onlara acımak boynumuzun borcudur. Gün ışığını ömründe hiç görmemiş ve duymamış olan sağıra, ruhunu asla dile getiremeyen dilsize acıyorsunuz da, sahte bir namus ve utanma bahanesiyle o gönül körlüğüne, o ruh sağırlığına ve o vicdan sessizliğine acımak istemiyorsunuz.
Sayfa 24Kitabı okudu
