Aramak ve beklemek nasıl da körleştiriyordu insanı!
Önce bilmekten sefil medetler umuyor, sonra bildiklerimizin sızısıyla elimiz böğrümüzde kalıveriyoruz. Aferin bize!
Yaşamak, dalganın önüne kumdan bir kale kurmaya benziyor.
Reader Follow Recommendations
Hayaletler ve hatıralar böyledir. Bir kere kapını çaldılarsa bir daha kolay kolay gitmezler.
Hayat bu işte, sonunda herkes ölür. Hem de herkes. Ya sen ne sanmıştın ?
Hiç ayıplama, böyle zamanlarda insan önce sevdiğini düşünüyor. Dünya yanacaksa da bir tek o kurtulsun istiyor.
Dünya öyle korkunç bir yer ki, hayat öyle feci bir şey ki, öyle kötü ki insan dediğin, bunların hepsi bir olup üzerime çullandılar.
"Kim bilir neler gizlerdi su uzun kuyruğuyla, yeşil odasında."
Eğer artık kimsenin umurunda değilse, hayalle gerçeğin, geçip gitmiş olanla hiç yaşanmayanın farkı neydi?
Ben artık sığ sularda yüzmek, güvenli limanlara demirlemek istiyordum. Oysa güvenebileceğim hemen herkes, sönmüş yıldızlar gibi kayıp gitmişti.
Birini kaybetmenin en kestirme yolunun onu bulmaktan geçtiğini hala öğrenememiştim.
"Başka bir yerde, başka koşullarda, kimseye bağımlı, kimseden sorumlu olmadan yeniden var olmak isteyebilir insan. Ama bunu yeni birinin peşine takılarak yaparsa, başladığı yere geri döner çoğu zaman."
Bu gürültülü dünyada bazen de susmak lazımdı.
Bıraktım benden uzak, mutluluğa yakın olsun.