Toplum. Sonunda, ne anlama geldiğine dair belirsiz bir fikir edinmeye başladığımı hissettim. Bir birey ile diğeri arasındaki mücadeledir, o anda ve oradaki bir mücadeledir ve bu mücadelede hemen zafer her şeydir. İnsan asla insana boyun eğmez.
Zayıflar mutluluğun kendisinden korkar. Pamuk yünü üzerinde kendilerine zarar verebilirler. Bazen mutluluktan bile yaralanırlar.
Beni korkutan dünyanın mantığıydı; içinde hesaplanamaz derecede güçlü bir şeyin ön tadı vardı. Mekanizması anlaşılmazdı ve o penceresiz, kemikleri donduran odada kapalı kalmam mümkün değildi. Dışarıda mantıksızlık denizi yatsa da, ben boğulana kadar onun sularında yüzmek çok daha hoştu.
Reader Follow Recommendations
Önüme çıkan her şeye katlanmaktan ve palyaçoyu oynamaya devam etmekten başka seçeneğim olmadığını hissettim.
Geceye Direnmeme
Hayat her an çürümekte olandır; tekdüze bir ışık kaybı, gecenin içinde yavan bir dağılmadır; asasız, hilesiz, aylasız...
Gereksiz söz yığınlarıyla dolu, sorularla karşılıkların eşdeğer olduğu bir evrene batmışız.
Adaletsizlik ciğerlerimizdeki havaya, düşüncelerimizin mekânına, yıldızların sessizliğine ve hayretine musallat olduğu zaman, mücadeleyi kime karşı yöneltmeli? Nereye saldırmalı?
“Ruh hidayete vardığında, güzelliği o kadar yücelir ve o kadar harikulâdeleşir ki, tabiatta olan her güzel şeyi mukayesesiz aşar ve Tanrı’yla Melekler’in gözlerini kamaştırır” (Ignatius de Loyola)
Zaman’ın cümlesinde, insanlar virgüller gibi yer alırlar; sense, onu durdurmak için, nokta olarak hareketsizleştin.
Bütün varlıklar mutsuzdur; ama ne kadarı bunu bilir?
Hayat, ancak muhayyilemizin ve hafızamızın zayıflıklarıyla mümkündür.
Merak, sadece cennetten dünyaya düşüşe değil, her günkü sayısız düşüşe yol açmıştır.