Günlük üstüne günlük yazmaktan da yoruldum artık.Yoruldum dünyayı tanımaktan.Şarkılarda bıktı bendeki yastan.Hiçbir beklentim yok,hiç kimseden..Gözümdeki yaş kurudu,dilim yoruldu.Zaten anlayan da olmadı dinleyen de.Sizi dinleyenler var mı bilmiyorum varsa çok şanslısınız.Anlamasa da anlamaya çalışanlar var mı hayatınızda? Nasıl bir his bilmiyorum..Sizin için çabalayan,bir paçavra gibi fırlatmayan insanlara sahip misiniz mesela? Hayal kırıklığına uğratmayan,güveninizi kırmayan..O kadar önemsizmişim ki gönlümün alınmasına bile gerek duyulmadı.Hep kendi içimde akladım küstüklerimi..Dalga geçildi hep benimle sanırım,basit görüldüm muhtemelen..Yüzümdeki buruk gülümsemeyi artık silemiyorum..Ölsem bile gözüm arkada kalmayacak,kurtuluş sanacağım..Komik,trajikomik..
Dinleyen çok da, anlayan yok..
laflar etme arzusu doluyor bir yerlerimde
ağzımı açacak oluyorum
ama dinleyen kimse yok
neyse diyorum sonra, neyse
neyse...
EN ESKI YAZILARIM 2.
Korku. Kor dediğin ateşin alevli közü.
Ku… dediğin belki kul belki kuş belki kum.
Korda yanan kul,
Kordan kaçıp uzaklara uçan kuş,
Gece dem vurdu yalnızlığa
Ne bir esen bir rüzgâr yok
Anılar depreşti benimle
Susuyor kalem anlayan yok
O çok konuştu her şey oldu
Bazen sevgili bazen el oldu
Hep benimle bir bütün oldu
Dertleri anlatsa da dinleyen yok
O söyler sözleri boşuna değil
Kelimede cinas dizilmiş hece değil
Dertlenir ama gündüz gece değil
Aglar satır satır okuyan yok
Mir'at-ı Cünun