"Dinmeyen, dinmek bilmez bir şey var içimde, ses olmak istiyor. İçimde sevgiye susamışlık var, sevginin dilini konuşuyor kendisi."
Dostoyevski’nin eserinde huzur içinde nefes alıp veren, dinlenen, hedefine ulaşmış bir insan gösterin! Hiçbiri, tek biri bile böyle değildir! Hepsi bu çılgın yarışta yükseklere ve derinlere koşuyor –çünkü Alyoşa’nın ifadesine göre, kim ilk basamağa bastıysa son basamağa ulaşmaya çalışmak zorundadır–, bütün yönlere, don olsun, yangın olsun ellerini uzatırlar, hırsları dinmek bilmez bu doyumsuzların, bu ölçüsüzlerin, ölçülerini sadece sonsuzlukta arayan ve bulan bu insanların.
"Bu fırtına dinmek bilmez mi?
Bir öpüşsek her şey geçmez mi?
Kendimi adıyorum yoluna,
Adına,,
Sana.."
Tuğkan-Sen Benim
Dinmek bilmez bilgi açlığının kendisini en duyulmadık deneylere sürüklediği ve sonuçta alem-i cihan haline getirdiği bir başka dostum, yoga egzersizleri sırasında dış dünyadan uzaklaşma, dikkati beden işlevlerinde toplama, belli biçimlerde nefes alıp verme sayesinde kendisinde, ruhsal yaşamın en eski, çoktan üstü örtülmüş durumlarına gerileme olarak yorumlandığı yeni ve genel duygular uyandıra bildiğine beni temin etti. Bu dostum mistisizmin pek çok bilgeliğinin fizyolojik denebilecek temellerin burada yattığını düşünüyor. Bununla, ruhsal yaşamın trans ve vecd gibi karanlıkta kalmış değişimleri arasında bir bağlantı olması akla yatkın geliyor.
Ancak benim içimden bir kez daha Schiller'in dalgacı sözlerini haykırmak geliyor. " Ne mutlu orada, pembe ışığın içinde nefes alanlara."
O artık yok. Dinmek bilmez bi hasretle beklediğin, sonsuz bir düşkünlükle bağlandığın, ölümüne nefret ettiğin, bütün mutsuzlukların nedeni saydığın, bütün kötülükleri ona yüklediğin, ama bir tek güzel hatırasıyla bile bütün habis duygulardan kurtularak onu affettiğin kadın, artık yok.
