"Insan bir fikre hayati önem vermek için, o fikri kendi derisiyle ve kemiğiyle duyacak biçimde hayati bir uğraşma ve savaşma sonucunda benimsemiş olmalıdır. İnsan, zannedildiğinden fazla pratik ve daima iddia edildiğinden çok materyalist bir hayvandır. Derisinin ve kemiğinin karışmadığı bir fikre, bugün göz koyup, yarın kolayca şapka
İnsan Düşüncesi Evrene nasıl bakar?
İnsanın kafasındaki izlenimler mutlak ve her zaman aynı biçimi almazlar. Insan, içinde yaşadıgı Toplumun sartlarına ve Toplum içinde tuttugu duruma ve savunduğu çıkara göre, kafasına çarpan izlenimlere
biçim ve anlam verir. Yani, insanın kafası, beyni, ne bir fotograf makinesidir, ne de bir gözdür. Insan, Dogada ve Toplumda her gördüğünü olduğu gibi almaz. Daha dogrusu her seyi olduğu gibi görmez yahut
kavramaz. Ancak görebildiği gibi kavrar. Yani, görmek istediği gibi, daha doğrusu kendisine gösterildiği gibi kavrar. İşte bütün bu özellikler Düşüncenin sübjektif olmasını gerektirir:
Düşüncemiz niçin sübjektiftir?
Çünkü insanın her çabası gibi Düşüncesi de sosyal durumundan ve tutumundan çıkar. Insan, Toplumdan aldığı olanaklar ve müsaadeler ölçüsünde görür, duyar, sezer, kavrar. Insanın görmesi, kişi gözü ile olmaktan çok, Toplumun ona verdiği düşünce yordamı ve düzeyi ile belli olur. Insan evreni Sosyal gözü ile görür.
Türkiye çok partililiğe giriyor. Fikir partileri kurulacak. Parti fikirleri çarpışacak. Namık Kemal'den beri özenilir durur: Fikirlerin çarpışmasından hakikat şimşeği çakıp milleti aydınlatmalıdır. Fikir çarpışması demek, her şeyden önce zıtların karşılaşması demektir. Bu, doğanın en büyük gerçekliğidir.
+1111
İnsanın kendisi (vücudu ve kafası) sosyal bir varlıktır. Bu varlık yaşarken, gerek Ekonomi temeli, gerek üstyapı üzerine birçok izlenimler edinir. Bunlara duygular, düşünceler denilir. Diyalektik daha çok düşüncelerle uğraşır. İnsan, Toplum ölçüsünde edindiği düşüncelerle, fikir ve kanılarla evrene bakar. Yani düşünce insana kişi olarak doğuşundan
Niçin düşüncesiz" ve "çok zeki" olmayan insan isteniyor? Demek insan düşünür ve akıl erdirirse çalışmayacağından korkuluyor. Demek insanları ahmakça çalıştırmak, “ölünceye kadar yorulmaksızın" hazır yiyicileri beslemek üzere çalıştırmak isteniyor. Ancak hayvandır ki, çalışmasından kimlerin hazırca faydalandığını düşünmeksizin çalışır. İnsan, emeğinin bir hayra yaradığını görmek ister. Ve ne kadar bilinçli olursa, emeğinin kendi aleyhine dönmediğine aklı ne kadar ererse, o kadar çok çalışır...
İnsan toplum içinde yaşar
Bunda bilmeyecek ne var? denebilir. Ama bilinmeyecek hiçbir yanı bulunmayan o gerçeklik sık sık ve kolayca unutuluverir. Çünkü hele Sınıflı Toplumda, insanları teker teker avlamak egemen kurtların pek işlerine geldiğinden, hep insanın Toplum yaratığı olduğunu unutturmak önerilir. İnsan maymundan yarattırılır, çamurdan yarattırılır, cinden, şeytandan vb. yarattırılır ama; tek Toplum yaratığı olduğu gözden yitirilsin! İnsan bir yol Toplum dışına atıldı mı, artık cöngüll kaplanlarının önüne atılan bir oğlak durumuna girmiştir. Nasıl olsa yalnız adamın hakkından gelinir. İnsanın Toplum yaratığı oluş gerçekliğini unutturma samanının altında bu fil tuzağı gizlenir. O tuzaktan kurtulmanın tek yolu: her kişinin doğrudan doğruya Toplum yaşantısı ile var olduğunu bir an bile unutmamaktır. Her insan, ancak ve yalnız: tüm öteki insanların hepsiyle birden, Toplum adlı (İnsanlar + Şeyler + Düşünceler) sentezi içinde karşılıklı etki-tepki yaparak hem düşüncesiyle, hem davranışıyla yaşar, yahut yok olur.
Gerçek nedir? Ya da gerçek gerçek midir?
Bu soru tarihsel olarak filozofların yanıt aradığı en önemli sorulardan birisidir.
İnsanların çoğu aslında toplumsal yaşam içerisinde gerçeği aramazlar, daha doğrusu gerçek diye bir sorunları yoktur. Çünkü çoğu zaman gerçeğe ulaşma çabası riskli ve tehlikelidir. Bu yüzden sistem tarafından kendilerine sunulan sanal gerçekliği yaşamayı tercih
Hikmet Kıvılcımlı Okuma Etkinliği
Ölüm tarihi: 11 Ekim 1971
Hikmet Kıvılcımlı Marksist-Leninist teoriyi Türkiye koşullarında açıklayıp aynı zamanda Tarih-Devrim-Sosyalizm, Osmanlı Tarihinin Maddesi ve Türkiye'de Kapitalizmin Gelişimi gibi kitaplarla Teoriye katkıda bulunmuştur. Ölüm yıl dönümünün gelmesiyle birlikte bizlerin de bir şeyler
Olayları doğru yorumladıktan sonra, gerçekten bilgili ve namuslu insana, en elverişli biçimde değiştirmek düşer. Teşhis üzerine, kaçan yahut ellerini kavuşturan hekim: ya bilgisizdir, ya vicdansızdır, ya canidir. Olayı açıklayıp yorumladıktan sonra: ''Değiştirmek bize düşmez'' diyen sözde bilgin ya da aydın: beceriksiz, vicdansız bir caniden başka bir şey sayılamaz. İnsan emeğinin ekmeği ile yetişip, olayları aydınlatmak olanağına kavuştuktan sonra, yorumdan kaçınmak ve insana yararlı işi göze almamak, en büyük nankörlük, namus yitikliği olur...
Aydınlatma: insan kafasında geçen Sübjektif bir olaydır. Onu gereği gibi kullanıp kullanmamak insanın 'Namusuna' kalmıştır.
Değiştirmeye girişmeyen bir aydınlatma, tekerleksiz motor gibi, olduğu yerde istediği kadar gürültü ve duman çıkarsın, nihayet kendi kazanını çatlatmaktan başka bir sonuca ulaşamaz. Yani en sonunda kendi kendine zarar verir, kendi kendini yer, tüketir. Lakin değiştirici bir aydınlatma, daima yeni yönlerde eserler verir. Ve bu eserler suç sayılır...