Bildiğim tek şey, bu ülkede her şeyin mümkün olduğuydu.
1992 yılı Güneydoğu ve Diyarbakır için bir azap yılıydı.
İnandıkları tek şey, cahil din adamlarının, “Bir Hıristiyan öldürenin cennette yerinin hazır olduğu” söylemiydi.
Kastamonu/Bozkurt
İlçe merkezine girdiğimizde herkesin gözü bizim üstümüzdeydi. Futbolcuların giydikleri eşofmanların sırtındaki Diyarbakırspor yazısı belliki hoşlarına gitmemişti. Düşman gözüyle izleniyorduk. Memleket öyle bir hale gelmişti ki, bu kin ve nefreti kalemlere döküp anlatamazdık.
Ahlaklı bir nesil yetiştirmek, Diyarbakırlı ailelerin en büyük amaçlarıydı.
Diyarbakır’da sadece isimler kısaltılmıyordu. Kurulan cümleler de makasa geliyordu. “Gelecek misin” lafı “Gelisen”e, “Anlıyor musun?” lafı “Anlisan”a dönüşüyordu.
"Keşke bu ülke Müslümanlarının tamamı Alevi olsaydı!" diyorum. "Dini siyasete alet eden politikacılar, yobazlar olmayacak, din tüccarları hiç olmadığı kadar artmayacak, kadın cinayetleri, küçük çocuklara taciz ve tecavüzler olmayacaktı!" diye düşünüyorum.
Diyarbakırspor
Yıldız Gençlik’in kırmızısı, Diclespor’un yeşili ortak renk alınıp, iki takımın birleşmesiyle 1968 yılında Diyarbakırspor kurulmuştu.
Bu azınlıklar (azınlık diyerek onların boyunlarına bir yafta asmıştık) aslında Güneydoğu’da Mezopotamya topraklarının asıl sahipleriydi. Biz onlardan pek çok şey öğrendik. Kültürlerini, sanatlarını, edebiyatlarını, insancıl olduklarını öğrendik. Bütün sanat dallarını onların sayesinde tanıdık. Demirciler, kuyumcular, saraçlar en iyi ustalar, zanaat erbapları onlardı. Yemeklerini, tatlılarını öğrendik, folklor oyunlarını öğrendik. Müzikleriyle bizleri ihya ettiler. En iyi terziler, ısmarlama gömlek yapanlar onlardı. Yanlarında Müslüman çocuklarını çalıştırarak sanatlarının devamlılığını da onlar sağladı.
Alevi olan bir arkadaşımın inancını 30 yıl sonra öğrenmiştim. Bu ayıp benim miydi, onun muydu yargısını hiç yapmıyorum ama benim bildiğim bu ayıp sistemin, sistemi kuranlarındı.
Kentin tam olarak ne zaman kurulduğu bilinmemektedir. İsmi tarih kayıtlarında belirdiğinde Diyarbakır çoktan önemli bir şehir olmuştur bile.
Bir büyüğümüzün dediği gibi, “Diyarbakır’ın her kilometre karesine düşen sanatçı, bilim adamı sayısı” bu kentte basıl bir kültürün ve medeniyetin yaşandığı ve yaşatıldığının kanıtıdır.
Rize çıkacak, Kasımpaşa çıkacak, Kayseri Belediyespor bile çıkacak, Diyarbakırspor garibanliktan amatöre düşecek... Sen hâlâ sporda fırsat eşitliği sağladı hikayesini anlatacaksın.
Sayfa 329 - Doğan KitapKitabı okudu
