GÜLŞAH ELİKBANK, Günebakan Üçlemesi serisiyle Türk yazarlar "Fantastik Aşk" türünde etkileyici olamaz şeklindeki eleştirimi yıkmayı başaran tek Türk yazar. Günebakan Üçlemesi beklentimin bayağı üstündeydi. Seriyi bitirdiğimde, yakın bir arkadaşımı kaybetmişim gibi içimde burukluk oluştu. Serinin üçüncü kitabı olan Kızıl Ölüm, son sayfalarına doğru beni çok etkiledi. Özellikle, Fimes'in Nil'e yazdığı o hüzünlü mektup... Yazar okuyucuyu ters köşe yapmayı başarmış durumda. Kitap hiç umulmadık bir sonla okuyucuya veda ediyor. Bu beklenmedik son, tür Fantastik (gerçek dışı) olsa bile okuyucuda derin izler bırakıyor. Kızıl Ölüm'ü bitirdiğimde ne mutlu olabildim, nede mutsuz... Çünkü yazar kitabı öyle bir bitirmiş ki! Adeta ikilemde kalıp, duygu karmaşası yaşıyorsunuz. İkilemde kalmış olsam bile akıcı nir romandı. Sadece yazarın Türk olmasına rağmen neden hayat verdiği karakterlerin çoğu yabancı? Bu soru seri boyunca kafama takıldı. Romanda sadece Nil ve Kayra Türktü.
Bu adam garip bir adam. Nasıl anlatsam bilemiyorum. Kitabın bir kısmı mükemmel, kusursuz iken bir sayfa sonra "hadi len, senin yazacağın kitabın" diyorsunuz.
Daha önce okuduğum tüm kitaplarında olduğu gibi (Siyah Kan, Koloni, Leyleklerin Uçusu) bunda da ana karakter gereksiz kuşkucu ama aynı zamanda aşırı şanslı biri. Her nasılsa her zaman tesadüfen en doğru kişiden, hayal bile edemeyeceği kadar olumlu, hatta katili bulmasına en yardımcı olabilecek cevapları alabiliyor. Kitabın kurgusu gerçekten harika olmakla beraber, bu sefer katil çok ama çok önceden tahmin edilebiliyor. Maalesef bu tür kitapları devamlı olarak okumanın en büyük handikapı bu. 150. sayfadan sonra "hayır katil bu olamaz, yapma bunu, bunu yapma" diyerek okumaya devam edip sonunda haklı çıkmak berbat bir şey. Sanırım okurun çözüp, karakterlerin çözemediği düğümü (bunun bir adı vardı ama unuttum) daha çok seviyorum.
Neticeten başta da söylediğim gibi ne okuyun, ne okumayın diyebileceğim bir kitap. Garip... Siz bilirsiniz deyip huzurdan çekileyim...
Az önce en nefret edilen durum başıma geldi ve maalesef yazdığım upuzun yorum silindi. Gerçi bundan sonra yeminliyim, daha da telefondan yorum yazmam yahuu :( Çok üzüldüm ama işin içinde Adrian olunca azimliyimm, başarıcam ;) Öncelikle bu kitapta çok başka bir Sydney görüyoruz. Daha kendinden emin, Adrian'a karşı hissettikleri konusunda gemileri
"Ne var ki, anlamadığı tek şey şu; bazen bir erkek doğru kadınla tanışana kadar adam olamaz."
Veee Drew Evans ile tanışalım bayanlar... Dikkat lütfen, bu adam tam bir ayaklı bomba... Yukarıdaki sözler ona ait olabilir ama sakın kanmayın ;) Cıksss... Kate'le tanışana kadar bu sözleri söyleyen adamdan eser yok. Okuyun ve görün. Ve hayran
Aylak Adam...Çok sevdiğim şeylerden bahsederken kelimeler yetmediğinde -ki çoğunlukla yetmez -sadece ismini anıp gülümserim.Benim için Aylak Adam'ın kelimelerle tarifi yok...O,koskocaman bir gülümsemeden ibaret..
Bitmesin diye satır satır ,başa döne döne okudum...Bazı cümleleri "hayır,bunu söylemiş olamaz," hayranlığı ile okudum...
Aylak Adam,hem her şeyle hem de hiç bir şeyle ilgili bir roman...Hiçliğin içinde her şeyi gözlemlemek...Aylak Adam'ın "tutamak" sorunu var ve tüm günlerini o tutunacağı dalı aramakla geçiriyor;kitaplar,insanlar,resimler,sinema,deniz...Kendine göre de "aylak" işte...Sevmiyor aslında aylaklığı ,bir nevi isyan onunki.
Aylak Adam'ı okurken hissettiğim bu yalnızlığn,bu savruluşun bu tutunamayışın sebebini,kitabın sonlarına doğru anladım...İnsanların en birincil ihtiyacı "güven" duygusu,özellikle çocukluğun ilk yıllarında oluşan bir duygudur...Bu duyguyu hissedemeyen çocuklar,ileriki yaşlarda da hayatı hep ucundan tutunarak yaşıyorlar...
Aylak Adam'ın bu kadar savrulmasındaki sebebin de maalesef ailesindeki boşluk,büyürken yaşadığı o sahipsizlik duygusu olduğunu düşünüyorum.
"Aylak Adam"ı okuyana kadar göz bebeğim "Ruhi Mücerret"ti...Şimdi kalbimin baş köşesine Aylak Adam yerleşti...
Belki de içinde tanıdığımı düşündüğüm birini okuyormuş hissi verdiği için bu kadar etkilendim,bilmiyorum ,ama benim için artık vazgeçilmez bir kitap ,iyi ki okumuşum.
Kitabı birkaç kere yarım bıraktığımdan mıdır nedir bu sefer beklentim düşük bir şekilde okumaya başladım. Ve kitap bana kendini o kadar beğendirdi ki bundan sonra kitapları yarım bırakırken oturup bir kere daha düşünme kararı aldım :D Çok zevk alarak okudum, yazarın okuduğum ilk kitabı, betimlemeleri de başarılıydı. Sayfaları sürekli acaba ne olacak diye çevirdim. Arada birkaç sayfada sıkılmadım değil ama bu kitabı okumamak için yeterli bir neden olamaz. Bazen çocuk kitabı okuyormuşsun gibi geliyor ama bana kalırsa çocuk kitabı diye nitelendirmek de doğru olmaz. Kısacası çok beğendim :)
