Herkes Herkesi Muhakkak Aldatır
Barlar sokağının henüz barlar sokağı olmadığı zamanlarda o sokaktaki bir apartmandaydı evim. Karşı çaprazımızda sokağın o zamanki tek barı olan 6.45, alt katımızda Leydi Bayan Kuaförü, onun yanında da Özdemir'in dövmeci dükkânı vardı. Leydi abinin de Özdemir'in de pek iş yapamamalarından ve benim de yazları ekseriyetle işsiz it gibi yapacak hiçbir
"Biliyorum aslında
Kimse gerçekten sevmez kimseyi..."
Saçma sapan günlerin birinde, benim de dükkânda olduğum bir öğleden sonra içeri otuz yaşlarına yakın bir adam girdi. Elinde tuttuğu buruşuk kağıdı uzatıp dövme yaptırmak istediğini söyledi. Özdemir önce kağıda, sonra adamın suratına, sonra tekrar kağıda ve sonra da bana baktı. Merak edip elimi uzattım. Kağıdı alıp baktım. Bir boka benzetemedim.
Tramvay
Güneş gözlerimi alıyor, karşıdan gelen tramvayı göremiyordum. Anlaşılan iyice yaklaşmadan da göremeyecektim. Geldi: Otogar - SSK. Çarşı, adliye ve belediyeye gittiğinden bu tramvay hep kalabalık olur, kapı zor kapanırdı. Kimseye deymeden öylece dikiliyim demek nerdeyse imkansızdır. Ani bir frenle yanımdaki şişko teyze düşecek gibi olur, ondan