_Sık ve çok gülmek, zeki insanların saygısını ve çocukların sevgisini kazanmak, dürüst eleştirilerin takdirine layık olmak ve yanlış arkadaşların ihanetlerine katlanabilmek, güzelliği takdir edebilmek, başkalarındaki en iyiyi bulabilmek, sağlıklı bir çocuk, bahçelik bir arazi ya da daha iyi duruma getirilmiş bir sosyal durum yoluyla bu dünyayı
"Dokunmadan sevmek" dedikleri :)
Ortaçağ'daki romantik aşk, önceleri, meşru olsun olmasın, cinsel birleşmede bulunabilecek kadınlara karşı değil, aşılamayacak töre ve ahlâk engelleri tarafından romantik aşıklarından ayrı düşen hanımefendilere yönelikti. Kilise, insanlara, cinsiyetin temiz olmadığını aşılamak ödevini öyle iyi başarmıştır ki; elde edilemeyecek cinsten olmadıkça, bir kıza karşı şairane duygular beslemek imkansızlaşmıştı. Böylece aşkın, güzel bir yanı olması isteniyorsa, platonik olacaktı. Günümüzün insanının Ortaçağ'daki şair aşıkların psikolojisini hayal etmesi çok güçtür. Herhangi bir yanaşma isteği olmadan birine tutkuyla bağlanmak, günümüzdeki insana öyle tuhaf gelir ki, o aşklara sadece edebi gelenek diye bakar.
