Domates biber - patlıcan
Barış Manço bir kızı çok sever..
ve ona açılmak için yollar arar. Çok konuşkan ve pozitif bir insan olan Barış Manço sevdiği kızla bir buluşma ayarlayıp karşısına geçtiğinde heyecandan pek konuşamaz. Kıza olan sevgisini açıklayacağı sırada donup kalır, tam dikkatini toparlayıp konuşacağı sırada sokaktan geçen sebzeci "Domates, biber, patlıcan"
diye bağırmaya başlar.
Zaten heyecanlı olan Barış Manço ise bu sesi duyunca diyeceklerini unutur ve kelimeler bir türlü ağzından dökülemez olur.
Bunun üzerine sevdiği kız
"Benim iki kelimeyi bir araya getiremeyen biriyle işim olmaz"
deyip orayı terk eder. Daha sonra Barış Manço bu olayı şarkı haline çevirir.
Öyleydi ya..
En acımasız histi içimi kavuran,
Görmek de gelir içimden sövmekte.
En umarsız şeydi bizi ayıran,
Yaşatmak gelmez içimde öldürmekte.
Hala bıraktığın yerde olduğumu,
Bilmeni isterdim,
Pazarda kaybolan bir çocuk gibi,
Bulmanı isterdim, bir anne gibi.
3 kilosu, beş para etmez hıyarlar için,
Bir iki kuruş bozuk para için,
Beni bilmediğim bir kalabalıkta,
Domates kokan bu yalnızlıkta,
Beni unuttuğun yeri, unutma diye.
Bıraktığın yeri bilip,
Ellerinde çilekle gelmeni isterdim.
H. Gökay Gök
PATE TAHRANASI
Yazda, kışta yenir tahrana,
Oturup da yesin bahrana,
Yemeyen uğrarsın hüsrana,
Hoş olur pate tahranası.
Ivır zıvırdan ah bir geçsen
Bu güzel yiyeceği seçsen,
Bir de pekmez şerbeti içsen,
Turgut Uyar'ın dediği gibi, her şeyi düzeltmeye çalışırken bazı şeyleri kaybetmişti.. Cebinde kırılan yumurtaya yüklediği anlam ne olabilirdiki çocuğun. Onca emekle taşıdığı sepeti bir tekme ile yok saya bilsin. Belki de taşımayı asıl amaç edindiği şey, yumurtaydı. Bir sepet domates ise kendine yük edindiği...
Ve belki de çocuk kendine yük edindiklerinden kurtulmuştu o tek tekme ile...
“Diyorum ki
Toplasak tası tarağı
Kapatsak telefondaki tüm hesapları
Hiç kimsenin bilmediği bir köye yerleşsek.
Küçük bir bahçesi
Bahçesinde köpeği
Yemişler dikelim fidandan
Biraz da domates falan.
Köy Çocuğu
Ben çocukken Babamın 500 Dönüm Tarlasi, Traktörü, Ortalama 150 Koyunu, Üç Beş İneği ve Danaları vardı.
Yİlda 60 ton Buğday, 150 Kuzu, Bir iki Dana satardı.
Ve ben kendimizi Fakir sanırdım hep. Çünkü hep üstünüzde eskimiş Elbise ve Ayakkabi vardı.
Sobada tezek yakardık. Saman ile ekmek yapılırdı.
Ama Et yemeğinden artık bıkıyorduk, hayvanın iç organları köpeklere verilirdi. Yumurta yememek için sofradan kaçardık. Pastırma sucuk günlük yiyeceğimizdi.
Tereyağı peynir yoğurt bozulunca atar yenisini yapardı Annem.
Bana göre Zengin Şehirde oturan şık giyinen Şehirlilerdi.
Ve muhtemelen herkes böyle düşünüyordu.
Çünkü herkes çocuklarını devlet memuru yapmak için okutuyordu.
Okusun hayatı kurtulsun. Köyde hayatını çürütmesin derlerdi.
Bu düşünce geleceğimize şekil verdi. Bizi fakirleştirdi.
Ve Domates, Biber, Patlican üretemeyen bir ülke yaptı.
Şimdi buradan bakıyorum ki!
Babam çok zengin bir adammış, Resmen ağa imiş.
Ama sürekli tasarrufu kişiliğinin bir rüknü yapmış, gereksiz elbiseleri israf saymış.
Köylüler Şehire göçtü.
Sehirler büyüdükçe köyde tarla satıp Şehirde Arsa aldılar. Daire karşılığı verdiler Müteahhide üçer beşer daire aldılar.
Şimdi o Dairelerde yiyecek sebzeyi alamıyorlar. Çünkü yok.
Soğan Patates alamıyorlar pahalı.
Tereyağı, Peynir alamıyorlar.
Doğalgaz zammına kızıyorlar
Hala köylüler, Şehre göçüyorlar.
Bunlar daha iyi günlerimiz.
🍀"Evlilikler, pazar tezgahına dönmüş artık. Pazarcıların çoğu, tezgahın önüne domatesin en iyilerini koyar, arkaya da çürükleri saklar ve size çaktırmadan o çürükleri poşetinize koyuverir. Bunu eve geldiğinizde anlarsınız ve iş işten geçmiş olur. Bir poşetin içinde çürük bir domates varsa oradan alınıp atılmazsa eğer sağlam domatesleri de çürütür.
İnsanların da çoğu, tıpkı pazarcıların riyakarlığını yapıp ilk başta tanışırken hep iyi, hep nazik, hep edepli görünürler, o hallerini öne çıkarırlar ama aynı eve girdikten sonra, gizledikleri tüm çirkinlikleri ortaya dökmeye başlarlar. İşte insan çürük domates gibi atılacak bir şey değildir malesef. Başına beladır.🍀
(
Yıldırım Kerem Çambel)
♡♡♡♡♡♡♡