Ne çok düşmanı var mutluluğun..
Mutluluk da yorar insanı. Pırıl pırıl bir ırmakta yüzüyorsun, mutluluk dediğin bu. Bir kıyıda, bir dönemeçte arada bir ortaya çıkıveren pis bulanık akıntılardan uzaklaşacaksın, güçlü kulaçlar atmam gerek. Sık sık oldu mu da, yoruluyor insan.Timsahlar, suaygırları, ağulu yılanlar da var ırmakta. Ne çok düşmanı var mutluluğun..
Kalabalık bir yalnızlık benimki..
Şimdi bir dönemeçte,
Yaşamın diyezinde
Ölümün bemolündeyim..
Sevdiğim şarkıyı çalıyor
Başucumda bir kemancı,
Adını hasret koydum, yokluğun acı..
Sen düştükçe aklıma,
Kopar içimde bir izdiham
Sabahlar olmaz,
Yırtılır denizlerim kimi zaman..
Ritmi düzensiz ruhuma
Güneş sandım mum ışığını,
Ne zaman nefes alacak gibi olsam
Boğuluyorum sensizliğin kıyılarında..
Kırık döküğüm gel
Tut ellerimden beni toparla..
Yokluğun hatırlattı yine varlığını..
20.04.2022
icequeen
Çocuksun Sen - Ahmet TELLİ /Ey kalbim! Yalnızsın bu yolculukta da.
Şairle benzer coğrafyalarda yaşamış, aynı meslekle -Türkçe öğretmenliği- uğraşmışız.
Aynı şeylerle uğraşmaktan keyif almışız. -Deneme ve kitap tanıtımları-
Bunları öğrendiğim günden beri büyük sevgi duyarım kendisine.
Bazı şairler vardır, kendi kendilerine referans olurlar. Daha önce 
Belki Yine Gelirim, 
Kalbim Unut Bu Şiiri ve 
Hüznün İsyan Olur eserlerini de büyük beğeni ile
Çocuksun Sen
Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu
Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen
Kum taneleri var ya onlardan birindeyim
Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte
Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum
Dönüşen ve suya dönüşen sorular
"Pervane böcekleri... Yusufçuk kuşları... Ateş Sarayı'nda duyduğum kanat sesleri onlara aitti, değil mi?"
"Onlara aitti benim zeki kızım."
"Bu ne anlama geliyor?"
"Pervane böcekleri, gecenin kelebekleri ateşe uçarlar. Bir mum ışığının etrafında dönüp dolaşırlar. O mum alevine öyle bağlanırlar ki her dönemeçte biraz daha yaklaşırlar... Yanacaklarını bilseler de alevlere olan sevgileri daha ağır basar, sonunda alevlere sarılmak için koşarlar. Koşarlar ve yanarlar. Bu Ateş Krallığı için ikiz alevini temsil eder. Ve sadece ikiz alevi olanlar duyabilir onların seslerini."
Sayfa 530Kitabı okudu
"Pervane böcekleri... Yusufçuk kuşları... Ateş Sarayı'nda duyduğum kanat sesleri onlara aitti, değil mi?"
"Onlara aitti benim zeki kızım."
"Bu ne anlama geliyor?"
"Pervane böcekleri, gecenin kelebekleri ateşte uçarlar. Bir mum ışığının etrafında dönüp dolaşırlar. O mum alevine öyle bağlanırlar ki her dönemeçte biraz daha yaklaşırlar... Yanacaklarını bilseler de aleve olan sevgileri daha ağır basar, sonunda alevlere sarılmak için koşarlar. Koşarlar ve yanarlar. Bu Ateş Krallığı için ikiz alevini temsil eder. Ve sadece ikiz alevi olanlar duyabilir onların sesini."
Sayfa 530 - Daren ve NovaKitabı okudu
Oysa dünyanın ve dünya insanlığının geldiği bu son dönemeçte ihtiyaç duyulan şey insanın daha atılgan , daha cüretkar, daha pervasız olması değil, tersine önce kendisini sonra etrafını durup dinlemesi, inadına temkinle, teenni ile hareket etmesidir. Habis bir zeka ile her şeye müdahale etmesi, her şeyi keyfine ve gelip geçici heveslerine alet etmesi değil, selim bir akılla uyumu gözetmesi, nizamı gözeterek kendi eseri olan kargaşaya gücü yettiğince nizam vermesidir.
Sayfa 17 - Say YayınlarıKitabı okudu
Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu
Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen
Kum taneleri var ya onlardan birindeyim
Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte
Ahmet Telli