Dörtlerin Gecesi
Dörtlerin Gecesi
(Ateşin ve Güneşin Çocukları)
(...)
Özlenen ateş yakılmıştı sonunda
Elden ele bütün dünyaya taşınmıştı
Kıvılcım dansıydı gözlerdeki sevinç
Post-travmatik stres bozukluğu DSM teşhis sistemine 1980'lerde girmiş yeni bir kavramdı. Vietnam'da savaşmış asker lerde görülen bir sendroma verilen addı. Bu askerler görevlerin den döndükten sonra yoğun endişe, uyku problemleri ve hafızada savaşta gerçekleşen olaylara geri dönüşler şeklinde ortaya çıkan deneyimler yaşıyorlardı. Bu kişiler sürekli tetikte gibiydiler ve en küçük çaplı tehdide karşı saldırganca bir tutum sergiliyorlardı. Birçoğu korkunç rüyalar görüyor ve yüksek seslere silah sesleriymiş gibi tepki veriyordu. Hala Güneydoğu Asya'daki ormanlarda gibiydiler.
Koridor YayıncılıkKitabı okudu
Tüm gidişlerimiz dönüşler olacak,başladığımız yere,eski olanı yeni gözlerle görmek için .
Kimi dönüşler ertelenemezdi.
Gri Koç ekibi olarak yıllar önce, Türkiye'de bir ilki başararak, bir planlama defteri çıkardık. İstedik ki bir planlama defterimiz olsun. Gençler ne çalıştığını bilsin. İnanılmaz geri dönüşler aldık. On binlerce öğrenci bu defterden muazzam bir fayda gördü. Neden biliyor musunuz? Sadece haftalık çalışmalarını yazdıkları için. "Hocam bu kadar basit mi, bu iş yazınca oluyor mu?" Tabii ki oluyor, yeter ki doğru programı yaz, doğru kaynaklardan beslen ve bu şekilde ilerle. İşte burada planlar çok sağlam yapıldığında aslında zorunluluk sorumluluğa dönüşüyor.
Kendi hayatıma baktığımda planlı olmanın iş hayatında da ne kadar önemli olduğunu görüyorum. Ajandama bakıyorum: Mesela pazartesilerim genelde tamamen bireysel görüşmelerle doludur. Salı günleri kitaplarla alakalı yaptığımız toplantılarla doludur. Çarşamba, perşembe, cuma... her günün ayrı bir önemi vardır ve doludur. İyi ki de öyle. Neden? Çünkü planlı olmaya alıştığımızda rutinler bize mükemmel bir disiplin kazandırıyor. Bu disiplin "Planlı olmak zorunda değilim, planlı olma sorumluluğum var," der hale getirtiyor bizi.
yeraltı (2012)
"Bazen durduk yerde bir olayın bütün yaşamımı değiştireceğine inanırdım. En çok da bu mecburi eve dönüşler sırasında, tam kapıda yakalardı bu duygu. Eşikte öylece kalır, gözlerim dalar, çocuksu bir umutla bir şeylerin olmasını beklemeye başlardım."