Leyla, Zalım Leyla!
Bu, benimki dördüncü. Oysaki senden bir tek mektup aldım.
O belalı ve korkunç ilk mektubun, yani 4_1, ben mağlubum...
Ben, belki yazamazdım da, melankolim ve serseriliğim tutar da yazamaz, boş verdimse, sen yazacak, "bu oğlan, öldü mü kaldı mı?" Sen yazacaktın,
Değil mi ?
Bari bu suskunluğun sebebli ve hayırlı olsa ve bana bu kadar kahırdan sonra, parıltılı şiirler göndersen.
Öyle olacak elbette. Sen, osun çünkü. O şair, dost, en sevgili ve en kardeş...
Başka türlü olmaz....
Mektuplarımı almıyor musun yoksa?
Hep de taahhütlü gönderiyorum. Geçen gün coştum, annene bayram kartı ile hürmetlerimi gönderdim.
Ellerinden öptüm,
Söyledi mi?
"Bin yıl, bahar içre ömrünü sürsün,
Seni doğuran ana."
OĞLUM 12 YIL UYUDUKTAN SONRA UYANDI...
Bir gün çok sinirlendi. Yine kendini balkondan atmak istedi. Zor ikna edebildik. Akşam oldu, onu uyuyor zannettim. Babasıyla ne yapacağımızı konuşurken bir ara "oğlumuzu olmazsa bağlayalım" diye ağlayarak anlatıyordum ki birden yatağından doğrulup sadece bana bakarak, "yazıklar olsun size,
Sen, sen olarak yok olmak zorundasın, o zaman gerçek ortaya çıkar. Gerçeğin ne olduğuna dair hiçbir fikre sahip değilsin, rüyalarında bile. Sen gerçek dışısın ve gerçek dışılıkta yaşıyorsun. Rüyalarda yaşıyorsun, uykuya dalmış vaziyettesin. Uyanışın nasıl bir şey olacağını kavrayamazsın.
Yalnızca bir tek şey söylenebilir: Bildiğin hiçbir şeyi
“Leylâcık,
Bazıları öyledir, okumazlar, ciddî düşünemezler. Gene de aydın olmaktan vazgeçemezler. Hatta aydın kişi oldukları için kendilerinde mutlu bir baht, gizli de olsa, bir müstesnalık bulurlar. Bu, bir toplum derdidir. Ferdi bunlardan ötürü ayıplamak pek doğru ve yerinde olmaz. Bilirsin ki insan, muhitiyle doğru orantılı gelişir,