“İnsan yapıcıdır, yeni yollar açmayı sever, bu su götürmez bir gerçektir.Fakat neden acaba bir yandan da yıkmaya, her şeyi kaos haline getirmeye bayılır.”
Dosteyevski
göçsüz geçsin kalan yıllarım
sevda yükünü bir daha taşıyamam
ömrümde çekilmedik acı bırakmadım
geriye dönüp yeniden kahrolamam
büyüdü artık yalnızlık kalbimde
nem var nem yoksa Dosteyevski yazmış geç anladım
ne burda ne başka bir dünya da onu düşündükçe kimseye serenad yapamam.
Dosteyevski bundan 152 yıl önce budala romanında şöyle diyor;
Bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı; duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir. Kimse bir şeyin üzerinde durup düşünmüyor. Kendisine bir ülkü edinen çok az. Umutlu birisi çıkıp iki ağaç dikse herkes gülüyor: "Yahu bu ağaç büyüyünceye kadar yaşayacak mısın sen?" Öte yanda iyilik isteyenler, insanlığın bin yıl sonraki geleceğini kendilerine dert ediniyorlar. İnsanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı. Herkes, yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor. Herkes kendini düşünüyor. kendisi kapabileceği kadar kapsın, geride kalanlar isterse açlıktan, soğuktan ölsün, vız geliyor...!
Başkalarının zavalılığına bakıp haline şükredenlerden tiksiniyorum.
(Dosteyevski)