Çok şey yaşadım bu yıl. Babamı kaybettim, kuzenim intihar etti. Umutlarımı, hayallerimi kaybettim. Azmimi, başarma isteğimi kaybettim. İnsanlara olan güveni, yüzümdeki tebessümü kaybettim. İçimdeki iyi niyeti kaybettim...
Ama!
Babamın vefatının ilk günü (ki babamın ölümü ölümümdür diye düşünürken) bana espri yapıp güldürmeye çalışan kardeşime tebessüm ettiğimde, mutlu olmanın ne yaşarsak yaşayalım yine mümkün olacağını fark ettim. Bu yüzümdeki ağız dolusu kahkaha o farkındalığın eseri. Ne olursa olsun gülün!. Ben gülmenin bulaşıcı olduğuna inanıyorum. Yüzünüzdeki tebessümü kaybetmemeniz dileğiyle..
Dershanenin son günü anısına çekilmiş bir fotoğraf.
Tahtada yazan da şu:
"Ben giderim adım kalır, dostlar beni hatırlasın."
Âşık Besra Hatice ŞATIROĞLU :D
"Bazen insanın gerçekten içi yoruluyor." (s. 58)
Son zamanlarda okuduğum her kitaptan bir cümle, alıp götürüyor beni o kitabın çok daha ötesine. Çıksam da kitabın içinden, çıkamıyorum o cümlenin etkisinden.
Orta Zekalılar Cenneti, hiç aklımda yokken başladığım, hacmine ve okuma hızıma göre kısa zamanda bitirdim diyebileceğim bir eser