Gözümde tüten ne şehirler ,ne insanlar ne de kırlar ve ormanlardı.
Açık denizleri ,etrafında duvar olmayan ,uçsuz bucaksız yerleri arıyordum .Ama ruhumuz böyle gökyüzlerinde uçup dururken birden yere inip insan küçüklüğü ile karşılaşmak ne tuhaf oluyor
Günün birinde ya çıldıracağız, ya dünyaya hakim olacağız. Şimdilik bir rakı parası bulmaya çalışalım ve parlak istikbalimizin şerefine birkaç kadeh içelim .
İnsan birdenbire kendini tanıyamaz oluyor. Beden kendini yabancı ve korkmuş hissediyor. Alışkın olduğun o hal ve sahip oldukların birden itici gelmeye başlıyor. Çoktan iş işten geçmiş.
Perişan olabilirdi, üşüyebilirdi hatta aç bile kalabilirdi ama okuyabildiği, düşünebildiği ve meteorları gözlemleyebildiği sürece kendi beyninin içinde özgürdü.