Evet, insanı ancak hafıza kurtarabilir. Yoksa, dul kadının dediği gibi kurşun mu döktürsem? Sevgili Bilge, gözün aydın! Ben metafizik oldum, kavram oldum artık. Önce kendi varlığımın sınırlarını çizdim, sonra gecekondunun meselelerine el attım. Böyle yapmasaydım Sevgili Bilge, hayalleri düşünen bir hayal olmaktan öteye geçemezdim.
Sayfa 329Kitabı okudu
Sanırım dul olmak kötü bir şeydi ya da bir suçtu! Anlayamadım. Ben büyüyünce dul olmak istemedim, doktor olacaktım ya da polis, hatta belki de öğretmen… Ama asla dul olmayacaktım!
Her şeyi yerli yerine koyadın ve ben hiçbir şeyi bulamazdım. Bugün artık kaybedecek hiçbir şeyim yok.
Sayfa 30Kitabı okudu
Sen gitmeden önce mutlu muydum? Büyük bir acıdan sonra insanın daha önce her sey hep çok iyiydi diye düşünme eğilimi vardır. Her șey hep çok iyi değildi, daha iyiydi sadece.
Sayfa 90Kitabı okudu
Devamlı akan Su durduğunda serinligi özlenir, yanan ışık söndüğünde aydınlık özlenir ve insan karısını kaybettiğinde de onu ne kadar çok sevdiğini anlar. Anlayabilmek için en kötüsünün bașa gelmesini beklemek ne acı. Neden mutluluğu, ancak çekip giderken çıkardığı sesle tanıyabiliyoruz?
Sayfa 90Kitabı okudu
Birilerinin mutsuzluğu diğerlerinin mutluluğudur demeyeceğim. Ama mutsuzlar arasında konuşacak daha fazla șey olduğuna inanıyorum. Mutlu insan yabancılaşıyor.
Sayfa 60Kitabı okudu
Kitaplarda, yazar ne isterse o olur, patron odur, hayat öyle değildir.
Sayfa 58Kitabı okudu
Seni benim vücudumdan kesip aldılar, beni uyuşturmadan. Yarımı benden aldilar, en güzel yarımı. Yeniden çık diye senin parümünle suluyorum kendimi.
Sayfa 33Kitabı okudu
Çok tuhaf, insanlar büyük bir mutsuzluk yaşayanlara mutluluktan bahsedemiyor. Anlamıyorum. Aslında tam da büyük bir mutsuzluk halinde mutluluk dileklerine ihtiyaç vardır, halihazırda mutlu olanların ihtiyacı yoktur. Mutsuz olduğunuzda, sanki herkes öyle kalmanızı diliyor. Sonsuza kadar.
Sayfa 16Kitabı okudu
