ADIYAMAN ŞEHRENGİZİ
Yüzün güleçtir senin, şehirlerin incisi!...
Göklerin kartalısın, hakikatin öncüsü!...
Seni düşünedurdum kapayıp gözlerimi
Mâzini mâzim saydım, iz ettim izlerini
Seyirtepe'ye çıkıp seyrettim cemâlini
Şerefle taşıyorsun o asil kemâlini
İlâhî bir nakkaşın kaleminden çıkmışsın
Yatağına sığmamış, bentlerini yıkmışsın
Buram buram
(COK UZUN VE KİTAPTA HERBİR SÖZÜN DÜŞÜNÜLESİ EN NAİF BÖLÜMÜ)
“ Momo, şimdi o büyük salonun içindeydi. Burası en büyük kiliseden daha görkemli, en büyük istasyonların salonlarından bile daha genişti. Güçlü sütunların üzerinde yükselen tavan neredeyse görünmüyordu. Etrafta hiç pencere yoktu. Kocaman salonu aydınlatan altın renkli ışık çevrede
Rüya Bu ya
"ikimiz otobüsle uzak bir şehre gidiyormuşuz kars'a mı desek
ardahan'a mı desek
yollarda kar bulut mavisi/dağlar duman
derin bir uykusuzluğa sarkmış yolcular
bir uçuruma sarkar gibi
tedirgin
ürkek
gizli böcek çıtırtıları
şoförün radyosundan
camlar buğulandı sabah oluyor
omuzumda uyuyorsunuz
anlaşılmayacak şey mi ağır yorgunluğunuz hanidir başkasının hayallerinde yaşıyorsunuz kolay değil bir hayalden öbürüne yetişmek belki bir gece yarısı
acil serviste hekim kaza olmuş/durmadan yaralı getiriyorlar
(“RH negatif taze kan getiriyorlar”)
yarın o pavyon kızı ölesiye sevdiğim onu neden sevdiğimi bir türlü anlamıyor ağzı temmuz sıcağı bakışları sonbahar sanki saman ateşi için için yanıyor
belki berber belki terzi/en iyisi kuşkusuz öğretmen olmasıdır/tayini doğuya çıkmış erzincan'a mı desek
artvin'e mi desek
ikimiz otobüsle uzak bir şehre gidiyormuşuz buzdan birer kılıç kavaklar yola çakılmış kargalar patırtı kıyamet ansızın fırladılar besbelli birazdan “çay molası” verilecek camlar buğulandı sabah oluyor
omuzumda uyuyorsunuz"
...
1982
