Neden mutlu olamıyoruz kendimizle? Keyfimiz, neşemiz, mutlululuğumuz nasıl oluyor da bir anda, bir gözün açılıp kapanması arasına sıkışmış o küçücük zamanda hüzne, acıya, yaşa, kedere dönüşüyor?
Neden bu kadar arabesk yaşayıp, "bu bana yapılır mı lan" tribine giriyoruz?Kendimize bu cümlede zikrettiğimiz "bu" kelimesinin
Oysa biz her ne kadar bedenen büyüyüp ruhen olgunlaşsak da hep içimizde bir yerlerde bir çocuk var...
Ona sahip çıkmak da bizden sorumlu. Biz ne kadar o çocuğu kollarsak, ilgilenirsek,seversek dünyamız da bayram olur her vakit. Bayramlara hasret kalmayız böylece. Bayram dediğimiz ne ki? Hayatımız bayram olmadıktan sonra o bayramlara bayram demenin anlamı kalmaz. Hayatımıza, ruhumuza ve bedenimize iyi gelen içimizdeki çocuk... Çünkü o çocuk güzelleştiriyor, iyileştiriryor... Böyle bir durum varken içimizdeki o çocuğu görmezden geliyoruz ne yazık ki. Gerçi şimdilerde bayram tadı kalmamış. Hani bayram dediğimiz an'lar.. Bayram diye dediğimiz zaman diliminde ve gittiğimiz yer de bayramı ruhumuzda hissetmiyoruz. Ne bayram ne de neşe kaldı artık. Hiç bir şey...
İçimizdeki çocuğa sahip çıkarak her an her yerde bayram ilan edebiliriz; hayatımız bayram olur. Bu bizim elimizde...
Hayat bayram olsa...
Bu dünya soğuyacak,
yıldızların arasında bir yıldız,
hem de en ufacıklarından,
mavi kadifede bir yaldız zerresi yani,
yani bu koskocaman dünyamız.
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
hatta bir buz yığını
yahut ölü bir bulut gibi de değil,
boş bir ceviz gibi yuvarlanacak
zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
duyulacak mahzunluğu şimdiden.
Böylesine sevilecek bu dünya
"Yaşadım" diyebilmen için...
Nazım Hikmet Ran
Dünyamız böyledir işte yaşlar büyür ama kalpler küçülür
Aramızdan kaç bayram geçmiş, ulan insan bir kere düşünür....