kilimi serdim, sırtımı da yasladım ağaca, birkaç kuş cıvıldadı, hatta biriyle göz göze geldik. doğanın uyanışı seyrettim, onunla beraber ben de uyandım derin düşüncelerin yılgınlığından... sonra aklıma bir alıntı geldi:
"Tan yeri ağardığında karanlığa dek
gölde yansıyan güneşi
sarmaşık çiçeklerinde sarı arıları izler
ama önem vermez nedir onlar
ve görmez." (Shelley - bir ozanın günlük işleri)
bu alıntının aklıma gelmesiyle beraber acaba ben mi gereğinden fazla abartıyor ve romantikleştiriyorum her şeyi yoksa diğeleri mi çok boş yaşıyor diye düşündüm.
sonra bu düşüncemin gereksiz olduğunun farkına vardım, öyle ya da böyle ben böyle olduğum için gayet mutlu ve huzurlu hissediyorum, böyle olmaya da devam edeceğim; çıplak ayakla toprağın üzerinde yürürken dünyanın en eşsiz şeyini yapıyormuş gibi hissedeceğim daima...
İnsanın kaderini sevebilmesinin şartı onu anlamasıdır. Anlayamadığımız şeyi sevemeyiz.
Dünyanın Uyanışı
Jose Saramago Eserlerinin Kronolojisi
1. Dul (1947) 💛
2. Ressamın Günlüğü (1977) 💛
3. Ölümlü Nesneler (1978) 💛
4. Toprağın Uyanışı (1980) 💛
5. Portekiz'e Yolculuk (1981) 💛
6. Baltasar ile Bilmunda (1982) 💛
7. Ricardo Reis'in Öldügü Yıl (1984) 💛
8. Belki de Neşe (1982-1985-1987) 💛
9. Yitik Adanın Öyküsü (1986) 💛
10. Lizbon Kuşatmasının Tarihi (1989) 💛
11. İsa'ya Göre
Ancak aşkın kadehinden hiç şarap yudumlamamış o kişi, nasıl bir insandır?
Kaldırımları erkek ve kadın kalpleri,
tavanları ise düşlerin gizli gölgeliği olan mabedin ışıklandırılmış altarı önünde saygılı bir şekilde hiç durmamış bir ruh, nasıl bir ruhtur?
Şafağın yaprakları üzerine bir damla bile çiğ düşürmediği bir çiçek,
nasıl bir