Temmuz. Temmuz,Ah Temmuz! İnsan bazı şeyleri son anda bırakmamalı. Bunu söylediğimde hep kızdın bana. Hep son anlarda dank etti kafana bilirim.Hiçbirinde geri adım atmadın. Geri adım atmayı dönüp arkana bakmayı; ne bileyim kırdığın kalpler, yaptığın haksızlıklar için açık bir kalple gerçekten özür dilemeye acizlik saydın hep. Sen Hep haklı, sen hep en çok bilen; sen yola çıktığı herkesle yolda mutlaka büyük ateşli kavgalara tutuşan ;yola ancak senin kurallarına uyanlarla devam edebilen, Zeus'tan ateşi çalıp ömrü boyunca o ateşle Alev Alev kendini yakan Temmuz...
Yine hayata dair duyguların içinde yoğruldugum kısa öykülerle huzur bulduğum bir kitap okudum. Ilk kitaptan farklı olarak daha bize ait duygularla yazmış Devrim Yakut. Yanlış anlaşılma olmasın lütfen!
Bazen sevdigimiz bir insanın ölümü, en güvendiğin insanın gerçek yüzünü gördüğün an ki hayal kırıklığı, bir sevgilinin anlamsız gidişi ve savrulmak ordan oraya, tanıdığını sanıp aslında hiç tanımadığını anladığın zamanki şaşkınlığın.
güzel insanlar, kötü insanlar ve ikisi bir arada olan insanlar...
Bazı hikayeleri hiç yokmuş gibi yaşarız, hiç bizim hikayemiz olamayacakmış gibi. Bazıları da bize dairdir. Hangi hikayede kendini bulacaksın merak ediyorum.
keyifli okumalar...