benim içimde çakılı hiçbi şey yok. her şey dağınık ve yüzer biçimde. bata çıka böyle. nefret ediyorum elinizi sürmeye çalıştığınız şeylerden, sizin buna uzaktan yakından tanık olmanızdan. öyle utanıyorum ki yerin dibine dibine dibine en dibine inip yok olasıya kadar hiçbi eylemde bulunmayayım istiyorum. hiç kimseyle bi bağım olmasın, hiç kimsenin
Nazım Hikmet
Şiirlerinde işçiyi, köylüyü, çiftçiyi, aşkı, sevgiyi, emeği anlatan hayatı boyunca rüzgara karşı yürüyen bir insan geçti bu dünyadan. Memleket hasretiyle yazdığı onlarca eşsiz eser bıraktı geriye. Memletekini göremeden öldü. Dizelerinde anlattı bu hasretini;
Memleketim, memleketim memleketim,
Ne kasketim kaldı senin ora işi
Ne yollarını taşımış
Sarı
Bir ara sokakta öldüm...
Dün
Öylece yani.
Birdenbire
Boşluğa düşer gibi, sarı bir sessizliğin içinde
Granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
Şehrin boşu boşunalığına içerlerken
Bırakmışım son nefesimi kaldırıma
Bugünümüze ve inzivaya dair
Haber sitelerinde bugün de bir tane bile iyi haber yok. Cinayetler, kasten adam yaralamalar, yasadışılığın kol gezişi, mafyacılık ve diğer lümpen şeyler. Sanırım bugünün Türkiyesi, düşünen birisine hiçbir umut vaat etmiyor, aksine insanı intihara sürükleyen bir ümitsizliğe sebep oluyor. Biz bunları hak edecek ne yaptık, bilmiyorum ama mutlaka bir