Yorgunuz.
Durup dururken de
Yaşayıp yaşarken de yorulduk.
…
Ölene dek yorulduk..
Süreyya Berfe
❀
Daha önemli konular dururken ikinci planda kalan konularda gereksiz ayrıntıya girmek hikmete uygun değildir. Hz. Lokman, oğluna öğüt verirken sırayla iman , ibadetler , ahlak ve adaptan söz etmiştir.✨
•| Diyanet Aylık Dergi / Nisan 2024
Sayı: 400 🌙
İhbar
Asılsız bir ihbarın meçhul faili olan zihnin, git dedirtirken diline,
Araf da sıkışıp kalmış yüreğin kal dedirtiyordu gözlerine,
Bu muammanın içinde dolanıp dururken benliğim sessizce,
Revan olup uzaklaşmaya başlamıştı ruhum senden gizlice...
Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de.
Yazı bana ait'
Acı çekiyorum. Farklı bir acı bu. Hiçbir nedeni yok gibi dururken o kadar çok nedeni bir arada tutan bir acı ki.
Sanki her saniye büyüyor içimdeki o boşluk. Siz hiç elinizde olmadan büyümeye mahkum ettiniz mi kendinizi? Gökyüzüne bakarken takıldığınız taşı önemsediniz mi? Uzun uzun konuşmak isterken içinizdekileri sessizce haykırmak geçerken aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç?
Benim oldu işte.
Hiç geçmedi ki üstümden.
Bildiklerim, işittiklerim öyle çok yük oldu omuzlarıma. Taşıyamıyorum artık sanki onları
Her geçen dakika gülümsemek, salak salak mutlu rolüne girmek öyle zor geliyor ki bazen.
Unutuyorum kim olduğumu.
Hiç bilemedim ki zaten.
Sessizce fısıldıyorum rüzgara içimdekileri, sessizce çığlıklar atıyorum
Günden güne yok oluyor gibiyim.
Artık bu zifiri karanlık olan boşluk o kadar derin ki içine çekiyor beni.
Hareket edemiyorum, o boşlukta yaşayıp gidiyorum öylece hasbelkader
OTOBİYOGRAFİ
1902’de doğdum
doğduğum şehre dönmedim bir daha
geriye dönmeyi sevmem.
üç yaşımda Halep’te paşa torunluğu ettim
on dokuzumda Moskova’da komünist Üniversite öğrenciliği
kırk dokuzumda yine Moskova’da Tseka-parti konukluğu ve
on dördümden beri şairlik ederim.
kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir
Her duygunun istilası altında, o yılın hiç gelmeyen yazının en soğuk gününde, başkentteki evimin avlusunda, elimde henüz gelmiş bir telgrafla düşüncelere dalmış dururken, çocukluğumdan onlarca hatıra kalbimden koşarcasına çıkıp her biri sırayla aklımı esir alıyor, mutlu bir anını artık hatırlamama rağmen her seferinde annemin ya da babamın ya da her ikisinin birden bana şefkat gösterdiği bir sahne ile biterek beni daha önce tanışık olmadığım hüzünlere sevk ediyor ve kendilerine onları affettiğimi henüz söyleyemediğim annem ile babamın öldüğünü yazan telgrafı bana tekrar tekrar okutuyordu.
Pişman değilim!
Sadece dön bak arkana;ne için, nelerden vazgeçtin?
Neler dururken, sen neyi seçtin.
Nazım Hikmet Ran
