Dumanlı dağlardan bir gül getir bana.
Üzerinde çiğ tanesi olsun,
Yaprağında içli bir titreyiş.
Kenardaki tomurcukta,
Umutlu bir bekleyiş.
... ~...
“Bir günah işlediğinde hemen ümidini yitirme. Düştüğün yerden kalk ve azimle yoluna devam et.”
Ataullah İskenderî (k.s)
Huzur, kimsesizliğini anlayıp, çaresizliğin dibine vurup Allah'a yaslanmanda! Ve huzur, sadece yaratana bağlanıp tek umudun olarak O'nu görmende. Bu dünya da O'ndan başka huzur bulacağın hiçbir şey olmadığını anlamanda!
Sayfa 65 - Eşik yayınlarıKitabı okudu
-Allah Hz. Adem'i yarattı. Ondan gelecek tüm insanların ruhlarını belinden döküp huzuruna çıkardı. Bizden söz aldı. "Ben sizin Rabb'iniz değil miyim?" dedi. Bizler de "Evet, sen bizim Rabbimiz'sin" dedik. Sonra da melekleri şahit tuttu bu söze. Sonradan inkâr edemeyelim diye. İşte insanoğlu, ezelde Allah'a böyle söz verdiği için dünyada da hep onu arar. İnkâr etse de unutmuş gözükse de ruhu hep O'nu ister. Tıpkı annesini görüp ayrılan çocuk gibi.
Sayfa 152Kitabı okudu
Hiçbir yere ait olamama hissi...
Yerim yurdum yoktu ki benim. Yalnızdım hep. Girdiğim her toplumda, her mekânda ruhum daralıyordu benim. Bendeki insan ayrımı değildi. Öyle olsa sevdiğim insanlarla da mutlu olurdum. Ne yazık ki orada da sıkılıyor kaçacak delik arıyordum. Bu dünyada bir mekâna, bir topluma uyup da aralarına karışabildiğim hiç olmadı, küçüklüğümden beri hem de. Mekânsızdım ben. Lâ mekân!
Sayfa 113Kitabı okudu