Şu dünyada kalbine ne yerleşmişse , neyin sevgisi Allah'tan üstün gelmişse ve vazgeçemiyorsa onu söküp at kalbinden. Dolu kalbe Allah yerleşmez . Yaratana yer aç ki fâni olandan Bâki olana yönelebilesin.
Ey mürid! Bir günah işlediğinde hemen ümidini yitirip yoldan vazgeçme. İstikamete ulaşmaktan ümidini kesme. Belki bu günah senin nefsini kırmak için sana takdir edilmiş olup menfaatine olabilir. Allah'ın [celle celâluhû] sana bir rahmeti, bir usanma, günahtan tiksinme vesilesi olabilir. Belki de sana takdir edilmiş son günah olabilir. Düştüğün yerden kalk, hızla ve aynı azimle yoluna devam et.
Sayfa 141
Ben huzuru buldum galiba. Allah boşuna sınav etmiyormuş kullarını, boşuna yaşamıyoruz başımıza gelenleri. Huzur, her başarıyla verip geçtiğin imtihanların sonunda! O sabırla beklediğin her anda, o ızdırapla geçirdiğin, tüm vücudunun parçalara ayrılıp sonra yeniden bir araya gelmesinden son- ra! Huzur, kimsesizliğini anlayıp, çaresizliğin dibine vurup Allah'a yaslanmanda! Ve huzur, sadece yaratana bağlanıp tek umudun olarak O'nu görmende. Bu dünya da O'ndan başka huzur bulacağın hiçbir şey olmadığını anlamanda!
Sayfa 65Kitabı okudu
-Allah Hz. Adem'i yarattı. Ondan gelecek tüm insanların ruhlarını belinden döküp huzuruna çıkardı. Bizden söz aldı. "Ben sizin Rabb'iniz değil miyim?" dedi. Bizler de "Evet, sen bizim Rabbimiz'sin" dedik. Sonra da melekleri şahit tuttu bu söze. Sonradan inkâr edemeyelim diye. İşte insanoğlu, ezelde Allah'a böyle söz verdiği için dünyada da hep onu arar. İnkâr etse de unutmuş gözükse de ruhu hep O'nu ister. Tıpkı annesini görüp ayrılan çocuk gibi.
Sayfa 152Kitabı okudu
Hiçbir yere ait olamama hissi...
Yerim yurdum yoktu ki benim. Yalnızdım hep. Girdiğim her toplumda, her mekânda ruhum daralıyordu benim. Bendeki insan ayrımı değildi. Öyle olsa sevdiğim insanlarla da mutlu olurdum. Ne yazık ki orada da sıkılıyor kaçacak delik arıyordum. Bu dünyada bir mekâna, bir topluma uyup da aralarına karışabildiğim hiç olmadı, küçüklüğümden beri hem de. Mekânsızdım ben. Lâ mekân!
Sayfa 113Kitabı okudu
