Kanıt şöyle ilerler: “Fakat gerçek dünyada var olmayan bir varlığın, bu gerçek yüzünden mükemmelliği eksiktir. O halde bir çelişkiye düşeriz ve çabucak anlarız ki Tanrı vardır!”
Bu çocuksu iddiayı uygun bir dile, yani çocuk bahçesi diline çevir meme izin verin:
“Tanrının varlığını sana ispatlayabileceğime dair bahse gi rerim.”
“Yapamazsın işte.”
“Peki o zaman.. Mümkün olan en kusursuz kusursuz ku sursuz şeyi düşün.”
“Tamam düşündüm, şimdi ne yapayım?”
“Şimdi, bu kusursuz kusursuz kusursuz şey gerçek mi?
Yaşıyor mu?”
“Hayır, yalnızca zihnimin içinde.”
“Ama eğer gerçek olsaydı daha kusursuz olmaz mıydı?
Çünkü gerçekten gerçekten kusursuz bir şey, saçma, bayat ve hayal ürünü bir şeyden daha üstün olmalıdır. B öylece Tanrının varlığını kanıtlamış oldum. Lay lalay la lay lay.
Tüm ateistler aptaldır.”
“Jacob, söylediklerini bir düşün yine. Sana bir kez daha hatırlatıyorum: insanlar seçer, kayırır, yardım eder, değer verir ve bir şeyler bekler. Ama ya Tanrı? Tanrı bu insani özelliklere sahip midir? Tanrı’nın bizim suretimizden olduğunu tahayyül etme yanılgısı hakkında söylediklerimi hatırla. Üçgenler ve üçgen şekilli Tanrı hakkında söylediklerimi hatırla. ”
Niyet&Diyet
insan beyninin soyut düşünebilme yetisi yüzünden böyle olduğunu unutuyorum bazen...
bazen, bir geçmişe bir geçmemişe/gelmemişe savrularak zihnimi örseliyorum...
en çok yaptığım ve beni en çok yanıltansa bir başkasını tüm düşüncelerini ve davranışlarının kök nedenini analiz ederek okuyabildiğimi sanmak...
çoğu zaman sadece sandığımın farkına varmıyorum...
bütün ihtimalleri düşünürsem, daha az şaşırıp üzülürüm yanılgısı var...bilmemek, beni huzursuz ediyor, kabulde güçlük yaşıyorum...
oysa, kendi zihnimdeki neden sonuç ilişkileri ve geçmişte yaptığım kendim dediğim benle çelişen onca davranış varken; "sen" dediklerime bu kadar enerji harcamaya gerek var mı?
niyet ediyorum, tüm "sen" leri salmaya...
iyi gelmeyen zihin durumları "sen"den değil "ben"den ötürü ey sayın küçük dünyam!
düşün-me!
Kalp, içindekini dışına sızdırır.
Eğitim; kalbe yüklediği kavramlar, yöntemler, benimsenen inanç ve yaşam biçimiyle ona yön belirler. İletişim; genellikle sözlerle ger. çekleştirilir. Kısmen davranışlar da yüze gülümseme veya kızgınlık olarak yansır. Eleştiride mimiklerin ve el-kol hareketlerinin rolü olsa da sözel etki daha fazladır. O halde, sözün etkisi ve sonuçları iyi hesap edilmelidir. “On kez düşün, bir söyle” ya da “boğaz, dokuz boğumdur” diyen, sözün tartılarak söylenmesini öğütler.
Sadece kelimelerin seçilmesi değil; onların, yürekten gelerek yüze yansıyan bir üslupla yani nezaketle söylenmesi de iyi bir yöntemdir.
Nezaket, tüm ilişkilerde yüze ve yüreğe bir sıcaklık aktarımıdır.
Selam ve merhaba diyerek açılan kapı, hal-hatır sormayla devam eder ve eleştiri yapılacaksa, bu ısınmanın oluşması beklenir.
Dost acı söyleyebilir ama acıtarak söylememelidir. Çünkü yanılma payı her zaman mümkündür.
Yanlış veya çelişki olarak görülen söz, görüntü, karar, seçim, sâvunma, suskunluk ya da kızgınlık, eleştiriyi yapanın yanılgısı da olabilir.
Doğrudan eleştiriye geçmeden önce, konuşma ve anlamayla başlayacak adımlar atılmalıdır. Nezaketli başlangıç, sürecin devamını sağlar. İlk andaki kesin yargı doğru çıksa bile, bu yol tercih edilmemelidir. Ön yargı, hüküm haline getirilmemelidir. Ön yargının, nezaketle ortaya konulması da yanıltıcı sonuçlar doğurabilir. Kalbiyle bakanlar, temkinli bir duruşla; bilgiyi, olabildiğince incelikle sunarlar. Temkinli duruştan maksat, kesin yargı ve ön yargıyla davranmamaktır.
Pahalı olan iyidir yanılgısı
İnsanoğluyla ilgili en garip şeylerden biri sadece bir bedeli olana değer vermesidir.
Sayfa 75Kitabı okudu
