Stefan Zweig
"Bir aşağı bir yukarı yürürdü insan, düşünceleri de onunla birlikte bir aşağı bir yukarı, bir aşağı bir yukarı yürüyüp dururdu. Ama ne kadar soyut görünürlerse görünsünler, düşünceler de bir dayanak noktasına gereksinim duyarlar, yoksa kendi çevrelerinde anlamsızca dönmeye başlarlar; onlar da hiçliğe katlanamaz. İnsan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız. Yalnız. "
İnsanların çoğunun tasavvuru, kendine ait fikri ve ideali, ufku ve tahayyülü yok. Bir değer yargısı oluşturmayı başaramamışlar. Onlarda olan, sadece anlık düşünceler ve hislerle, güdülenmelerle hareket etmek. Ufak bir sarsıntıda kendileriyle çelişmeleri, savruklukları bu yüzden.
Düşünceler göz yaşları için değil de, gözyaşları düşünceler içindir... ❤️🩹
Karışık şarkılar gibi düşünceler,
Her ritimde farklı dillerle seslenişler,
Anlamsız tutarsız çelişkisiz hareketler,
Her seferinde daha da kararsız zihinler.
Kafamızda sürekli dönüp duran düşünceler ve hissedilen duygular var ancak bunlara dair hayat koşulları gereği hiçbir müdahelede bulunamıyoruz yani ifade ettiğimizde rahatlayacağız ancak ifade ettikten sonrasında belli başlı sorumluluklar yüklenmemiz gerekecek. Bu sorumluluklara dair yetememe hissi dolayısıyla ifade etmekten çekiniyoruz. Belirsizlik içinde yetip gidiyoruz ya da yitirip gidiyoruz...
Kendini korumaya çalışırken gösterdiğin tutum acımasızlık değil. Üzme kendini. Herseyi paramparça edebilmiş ikiyüzlüler içinde sakın kendine yüklenme. Merhametini kullandırma ! Hapsolan yine sen olursun. Düşünceler de kaybolma. Elbet karanlığın içinde de bir güzellik vardır. Yıldızlar gibi ışıl ışıl...
Bekle, sabret, dua et.
