Tuhaf ve Yarım Bir Adam
Hayatı boyunca içindeki anne özlemini dindirmeye çalışmıştı. Hayatı boyunca da içindeki anne özlemini dindiremeden göçüp gitmişti.
Hala mahalli duyguların yaşandığı küçük ilçemizde yaşayan kendi halinde, sessiz bir adamdı. İyi bir insandı aslında; ama kimse iyi biri olduğunu dahi bilmezdi. Benim dışımda kimseyle konuşmazdı. Ve kimse de onunla
Çay ve Rıhtım ve Piyano ile Kaybetmek
“Mersin limanında, rıhtımdaki Romen bandıralı konteyner gemisine yükleme yapılırken, kilidi kırılan konteynerden düşen bir piyano, oradan geçen çay yüklü bir kamyonun kontrolünü kaybederek denize uçmasına sebep oldu. Kayıp ve arama çalışmaları devam ediyor”
Ne kadar saçma bir haber dedim kendi kendime ve televizyonu kapattım. Suratımda
"Küçük kız annesine onları göstermişti.
-Anne bak bana gülümsüyorlar.
Fakat annesi onun hayal gördüğünü bütün bunların çok fazla TV izlemesinden kaynaklandığını düşünmüştü. Bu sefer onun delirdiğini düşünmüşlerdi. İşte o an annesi belki de anlamıştı kızının boş boş duvarlara bakıp gülümsediğini ve genç kız hastane odasına kilitlenirken bağırıyordu:
-inanmadınız hiç biriniz bana inanmadınız onlar her zaman vardı, sizin hiç bir zaman var olmadığınız gibi..."
İşte seslerin, kokuların, tatların özelliği. Yuvalarından uğratılmış tavşanlar gibi, önünüzden hızla geçtikleri ve onlara fazla dikkat etmediğiniz zaman, güven verici ve düpedüz varlıklar olduklarına inanabilirdiniz... Yeryüzünde, gerçek mavi, gerçek kırmızı, bir gerçek kayısı ya da menekşe kokusu olduğuna inanabilirdiniz. Ama onları bir an durdurduğunuzda, bu güven ve rahatlık duygusu yerini derin bir tedirginliğe bırakıyordu: Renkler, tatlar ve kokular hiçbir zaman gerçek değildi, hiçbir zaman kendileri ve sadece kendileri olarak kalmıyorlardı. En yalın niteliğin bile, kendinde, kendisi bakımından ta içinde bir fazlalık vardı. Şurada, ayağımın altında duran şu siyah, siyahtan çok, bu rengi hiç görmemiş, ama hayal gücünü durdurmasını beceremeyen bir kimsenin, siyahı hayal etmek için harcadığı çabayı hatırlatıyordu. Bu çabayla o kimse, renklerin ötesinde ne idüğü belirsiz bir varlık düşünmüştü. Bu, bir renge benziyordu, ama aynı zamanda... bir çürüğe, bir salgıya, bir sızıntıya da benziyordu. Başka bir şeye, sözgelimi bir kokuya da benziyordu. Çünkü bu, ıslak toprak, yaş ve ısınmış odun kokusu, şu sinirli ağaç parçası üzerine cila gibi yayılmış siyah koku, çiğnenmiş şekerli lif tadı içinde eriyordu.
Sayfa 194 - Can, 45.Baskı, 2019Kitabı okudu
Bradley, zamanın gelecekten bize doğru aktığını düşünmüştü. Hep akıntıya karşı yüzeriz. Geleceğin geçmişe dönüştüğü ya da geçmişin içinde eriyip gittiği an, işte o an şimdiki andır. Şimdi, geleceğin geçmiş olduğu andır.
Sayfa 31Kitabı okudu
