John Gottman kitabında diğer kitabında olduğu gibi Gottman Enstitüsü’nde aile yaşamına dair yaptığı araştırmalardan yola çıkarak vardığı bilimsel verilerle çocukların duygularına rehberlik etmenin önemini anlatıyor. Okuduğum tüm kült ebeveynlik kitaplarının söylediği “çocuğun duygularını kabul etme gerekliliği” bu kitabın da ana konusu. Buna bir de özel bir isim verilmiş “Duygu Koçluğu”. Çocukların olumsuz duygularını kabul etme konusunda zorlanan tüm ebeveynler olarak tekrar tekrar bu minvalde kitaplar okumak pratiğe dönüştürmek için de önemli bir fırsat veriyor. Ben artık Duru ağladığında ağlamasını kesmek için dikkat dağıtma gibi yöntemleri kullanmak yerine ona bu duygusunda eşlik edip tanımlamasına yardım edebiliyorum. Halbuki bebekken ağlamasından çok çok korkuyordum. Ama okudukça gördüm ki bu korku kendi çocukluğumda duygularım kabul görmediği için bir tetiklenmeyle birlikte var oluyor. Üzülmesine, öfkelenmesine izin verilmeyen çocuklar olarak kendi çocuklarımıza bu konuda empatiyle yaklaşmamız için uzun bir içsel yolculuktan geçmemiz gerekiyor. Önce kendi duygularımızı tanımlamak, kabul etmek, çocuklarımızınkini kabul etmemiz için ön şart. Tekrar kitaba dönmek gerekirse besleyiciliği yüksek bir kitaptı benim için. 5.bölümdeki EVLİLİK, BOŞANMA VE ÇOCUĞUN DUYGUSAL SAĞLIĞI bölümü ile ilgili not çıkarmadım ama bu konuda kaynak arayan ebeveynler için dolu dolu anlatılmış. Kitapta en sevdiğim kısımlardan biri de BABANIN KRİTİK ROLÜ isimli bölüm. Babanın çocuk üzerindeki etkisi yine bilimsel verilerle açıklanmış. Son bölümdeyse Duygu Koçluğunun farklı yaşlarda nasıl uygulanabileceği örneklerle anlatılmış.
