“Ne iyi insan!” dedi teyzem.
Eliza gözlerini yumup ağır ağır başını salladı.
“Eski dostlar başka türlü oluyor,” dedi, “her şey bir yana, onlar gibi güvenilir dost bulunmuyor.”
“Çok doğru,” dedi teyzem. “Şimdi artık ebedi istirahatgâhına gitti, sizlerin iyiliklerinizi hiç unutmayacaktır.”
“Ah, ah, zavallı James!” dedi Eliza. “Bize hiç fazla yük olmadıydı. Yaşarken de şimdikinden fazla sesi işitilmezdi bu evde. Ama işte, tabii biliyor insan öldüğünü, artık olmadığını...”
“Asıl bu işler bitince özleyeceksiniz onu,” dedi teyzem. “Bilmez olur muyum!” dedi Eliza.
“Sabahları et suyunu götüremeyeceğim, siz de enfiyesini gönderemeyeceksiniz. Ah ah, zavallı James.”