Ailem özellikle zevklerimin artık değişmeyeceğini söylemekle, hayatımı mutlu kılacak olan şeyden söz etmekle, bana korkunç acı veren bir şüphe sokmaktaydı içime; Ben her gün kendimi henüz el değmemiş, ancak ertesi sabah başlayacak olan hayatımın eşiğinde sayarken, hayatımın aslında başlamış olduğu, daha da önemlisi, bundan sonraki kısmının,
Camus şöyle yazar: "Gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır, intihar. Yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda bir yargıya varmak, felsefenin temel sorusuna yanıt vermektir"
Camus, intiharın gerçek tek felsefi mesele olduğunu söyler. Etiğin, politikanın, estetiğin, gerçekliğin doğasının ve bütün diğer şeylerin dışında tek
"Yaşamakla yaşamamak arasında hiçbir fark kalmadığında, özgürlüğüne kavuşur insan."
19.yüzyılın ikinci yarısındayız. Dostoyevski intihar olgusunun en derin roman karakteri olan Kirilov'u yaratır. Öyle ki, Albert Camus bile bu derinlikten o kadar fazla etkilenir ki bununla ilgili bir tiyatro oyunu sergiler.
"Yangın zihinlerde,
Okur Takip Önerileri
Uçurumdan bakıyor gibiyim durgun derinliğime. Daha erken, süzülen kuşun kanadından düşmeye. Karanlığın sesi dinmedi hala. Huzursuz ve mürekkebi dışına akmış bir hokka tükenmemiş duruyor masamda. Vakitsiz bir merhabanın sesi bekleniyor, demir ve paslı kapının arkasında. Olmayacak her şeyi uzatma hevesim, bir havanda övülmedi daha.Seferleri bitmemiş daha gelli bekleyişlerimin. Neresine bakarsam bakayım hayatımın olmayacakmış zaten hiç bir istediğim. Düzeltmeye yararı olmayan ne de çok ve boş çırpınışlara sarılmışım. Bir yağmur yağsa bu sabah. Islak suretim ile dolaşsam ve arasam düşürdüklerimi. Kırmızıyı çok seven bir kadını, pantolonu düşük çocuğu, ilk sigaranın dumanını, bisikletten düşen yaralarımı ve akşam ezanında eve dönen topumu. Sofralar kuruluyor, davet edilmediğim evlerde.Valizine oturmuş bir adam, sigarasından alıyor hıncını.Olmuyor arkadaş olmuyor. İnsandan insana uzanan bir hikayede mutlu sonlar olmuyor. Kukladan medet umuyor birileri. Burnu uzayınca kuklaların kör testereler ile kesiliyor heryeri. Hikayeler anlatıp duran kütüphaneler, umarsızlığın güdümünde bombalanıyor. Sığınağımda sirenlerin yankısı.Kuklalığımın istifası sonrası. Kirişe asılı bir urganın sallanışı.Ben ağır gelen başımı dizlerime dayıyorum. Eski bir yatağın önünde çökmüş, yerdeki çürümüş parkenin cilasızlığına bakıyorum.
Yerini dolduramıyorum ruhumda ki eksilenlerin.Derinlerde temiz bir kaç anım kaldı, anlatıp kirletmekten korktuğum. Ağzımdan çıktığı anda bozuluyor güzel olan nevarsa. Lanet taşlı bir tasma takıyor gibiyim. İpi kopmuş, kulpu kırılmış, ayağı aksak, şaşı bakışlı varlıklara meze olmadan yaşamak istiyorum. Tartısı bozuk adaletinizle yargılanmak istemiyorum. Koptu kopacak sahte ilişkilerinize uğramadan dolaşmak istiyorum.Dağınık düzenin çarkında dişli olmak istemiyorum. Cahilliğin devrinde anlayış beklemek istemiyorum. Gözünüzdeki uçurumlardan düşmek istemiyorum. Sığ denizlerinizde kıyılara vurmak istemiyorum. İstemediğim bir dünyayı isteksizce yaşamak ve kıvranmak istemiyorum.
Gitmeli, bu dünyaya ait olmayan bir sahil kenarına. Buralara yabancı bir yerde en tanıdık yabancı olmalı. Antik bir kalıntıda keşfetmeli kendi gerçekliğimizi. Yazıyı yeniden bulmalı.Kitabelere kazınmalı en asil gelecek.
Kadim bir medeniyetin an iyi çağında tatmalı hakikati.Buralardan gitmeli, keşfedilmemiş bir diyarda insanı aramadan, insanca yaşamalı.
-Sabahtan akşama kadar ne yapıyorsunuz?- •Kendime katlanıyorum.
"Yazılmış her kitap, ertelenmiş bir intihardır." diye yazanı Cioran'a, kitaplarının neden bu kadar karamsar olduğu sorulduğunda şöyle yanıt verir:"Formülize edilen her şey, daha katlanılabilir hale gelir. Eğer yazmasaydım muhtemelen bu beni
Meclis'i dost kadehlerinde dizqinlenir acılarımız. Anlattıldıkça anlatılası gelir gözü kırmızı adamın, agah makamında yayık hikayesi. Takdiri bellidir dertlerimizin, en ucuzlukçu müzaide tokmaklarında. Satıyorum satamadım denilir. Bitirilir sürrealist eserin açık arttırması. İntihar eden ressama aitliği tartışılmayan ucuz bir eser satılır. Bir kargaşada kurulan, giyotin sehpası trejediler anlatılır. En yaşlı profesörün hayat derslerinde. İçkiler boşalır bardağın dolu tarafından bakmayan vizyonsuz misyonere. İnançlar derlenir fihristli ve tarihsiz ajandalarda. Kargaşa içindeyim kafamda rüzgarın sessizliği. Napolyon savaş açmış bir Arap petrol zenginine. Japon balığı taciri bir Tacik, en fakir müktecilik hikayelerini anlatır Ortadoğulu bir evin kahveli sohbetlerinde.Dedim ya yaşamak kadar aptalca düşünceler var uykulu hallerimde. Ayık kaldığım sürelere kurşun sıkıyor ayıkladığım anılar. Neyse ne ben yazdım uzun uzun, mahkemelerde verilmeyen hükümlerin infazına katlanışımı. Yaşayın efendiler yaşayın gıybeti bol, husumeti çok dünyayı. Ben bir rüya görüp çıkıcam kabusa uyanmadan.
Ölmeye karar verdim. Öyle uzun veya kısa birsüre sonra diye bir tarih belirlemedim. Her an yapabilirim.İnfazımı her an gerçekleştirebilirim. Bu kararı aldığımda farkettim aslında yaşamadığımı. Sadece kemiğe yapıştırılmış birkaç et parçası ve bunları saran deriden ibaretim. İnsanın bile son kullanma tarihi var. Bedenin ile ilgili değil bu tarih. Ruhen çürümeye başladığın anda son kullanma tarihin geçmeye başlamıştır.
Kendimizi insanlara kullandırdık. Onlarda yiyebildiği kadarını yiyip, kapağımızı açık bırakıp terk ettiler. Çürüdük, üzerimizi yeşil parlak sinekler sardı. İçimizde kurtlar türedi. Çevremize iğrenç kokular saldık. Ölmek demek benim için bu kokunun toprağın altında son bulması. Yoksa çoktan hayat benim için bitmişti.
Uslansın diye köşelerde oturtulan, çocuksu uykular. Kıyısında dolaşılan hayat. Kaldırımlardaki acelesiz adımlar. Rüzgardan habersiz sakin yağan yağmur. Geçmişinden habersiz yaşlı kadın. Özgürlükten habersiz mahkum.
Tüm bu sahneler daha uyumamışken. Bir gün daha başlıyor vakitsiz. Davetsiz bir gün bu. Gelme desende yanında beliriyor. Sorular, kaygılar, yanlış giden şeylerin düzgün ilerleyişi, giyilmeyi bekleyen kıyafetler, açılmayı bekleyen musluklar, içilmeyi bekleyen sigaralar... Bir tek gece bekleniyor saatin baş döndürücülüğünde. Uykusuzluğun bedensel belirginliği ile kavgalı düşünce yumakları. Yatağında döndüğün yöne yığılan. Uyumak için söylenen kimsenin duymadığı yalanlar. Buna inanmasını beklediğin yalancılar.
Madem yaşıyoruz ile başlayan, nasıl olsa öleceğiz ile devam eden, anlamsızlığın içinde savrulan bir paragrafın ana düşüncesi nedir diye sorulmuştu. Azdan seçmeli bir hayatın doğru şıkkı nedir? Boş bakışlı, ürkek ve korkak o çocuk dersine hiç mi çalışmamıştı? Okuduğunu anlamamış.
Ben anlamadım okuduğumu, yaşadığımı, kendimi ve sizleri. Sınava gerek yok her günün tekrarı var sadece. Bir gün sıkılıp okulu bırakacak birileri...
Bileklerimden sızan, koyu karanlık mürekkebi savuruyorum beyazlıların lekesizliğine. Parmaklarımdan akanlar bulaşıyor ceviz masanın her köşesine. En karmaşık alfabelerin uyumsuz örgüsünde bendeki sırın kademi. Eklediğiniz ne varsa ismimin önüne reddetti yılmaz savunuculuk. Bir ölüm doğuyor kadim şavaş zılgıtlarında. Beyaza örtülü ve çoktan çürümüşün, gömülemeyen mezar taşları taşınıyor ilahilerin tınısında. Bu taşa yazılı mürekep bir yaşam. Bir taş değiyor çınlatmak için tepemizde duran çana. Kavgadan kaçanların cesareti ile yazılacak tüm destansı ağıtlar. Kır çiçeklerinin ezilmiş görüntüsü resmedilecek rüya tuvallerine. Bir dervişin zikrinden çıkarılacak, fikri tecavüz kanunları. Nerede kalmıştı, sonsuzu sayan bir ölünün yaşındaki onlu sistem sayacı. Kulluğu kaldıramadı büyük ve ulu tebliğciler. Tebessüm ile karşılayacağım iğrenç inançları. Ve tüküreceğim ağzımda gevelediğim tadı. Buralardan bir selam söylenecek orada duran dolu dizgin uyumsuzluklara. Girdaplı bir denizin kıyısında güneşlenecek köpek balıkları. Bulutların yükü boşalacak bir bardağın dolu tarafına. Bu evrenin sahibini yazacak kadar mürekkebi olan insan, neden yarıda bıraktı yalanları. Bu bile yeterdi anlayana, anlamadığı gerçeklik ile coşanların hikayesindeki varsayımları.