Kimi insan kapitalizme benzer; yalanlar üstüne kurar bütün ilişkiyi
Kimi insanda devrime benzer; kavuşmak bir ihtimaldir ve çok güzeldir
"Evleniriz belki bir gün,
Çocuklarımız olur.
Bana benzer şair olur,
Sana benzer şiir olur."
Demişti Cemal Süreya,
Kendini hayatta değil şiirlerde ara...
M.M.ÇEVİK
Yitik adreslere benzer.
Ölüm.
Yanık otlar gibi.
Sen bu şiiri okurken,
Ben belki başka bir şehirde,
Ölürüm.
Hep bir yerlere, bir şeylere yetişme telaşındasınız, değil mi? Hiç vaktiniz yok; "Fast life", "Fast food", "Fast music", "Fast love"... Dikte ettirilen "yükselen değerler", "in"ler, "out"lar... Buna benzer bir odada, şanslıysanız gökyüzünü görebilen bir pencere ardında bitecek hepsi. Dostluğu klavyelerinde, yaşamı monitörlerinde arayanlar, size sesleniyorum! Hangi tuş daha etkilidir ki sıcacık bir gülüşten ya da hangi program verebilir bir ağaç gölgesinde uyumanın keyfini? “Copy-paste” yapabilir misiniz dalgaların sahille buluşmasını?
İçinizi ısıtan gün ışığını gönderebilir misiniz “mesaj” ile arkadaşlarınıza? Sevgiyi tuşlarla mı yazarsınız?
Öpüşmek için hangi tuşlara basmak gerekir?
Ya da geri dönüşüm kutusunda saklanabilir mi kaybolan zaman?
Da Vinci, bir gün bir koro gösterisi izlerken orada bir müzisyen görür. O zamanlar son akşam yemeği tablosu üzerine çalışıyordur. O gördüğü müzisyen İsa’ya o kadar benzer ki; müzisyene İsa’yı resmetmesi için yüzünü kullanmak istediğini söyler ve çizer de. Çizer ama yine de üç yıl boyunca tabloyu bitiremez. Çünkü tabloda kötü olan karakter Yahuda’yı resmedecek bir yüz bulamaz. Bir gün pazarda gezerken, bir dilenci görür. Çok bakımsızdır, içindeki çirkinlik adeta yüzüne vurmuşçasına berbat haldedir. Yahuda için de bu çirkin dilencinin yüzünü resmeder. Dilenci tabloya bir bakar ve der ki; “Ben bu tabloyu hatırlıyorum. O zamanlar halim vaktim yerindeydi. O zaman yine sen, üç yıl önce bu tabloda beni İsa olarak resmetmiştin.”
Da Vinci' nin tablosundaki iyi ve kötü ruh, aslında aynı bedendedir.