Şaziment Küskü
@edebiyat_tutku
Yazar~Çizer~Okur
Ömrümün musikisi kalbim..
Yeşile Düştüm
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
175 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
...sessizlik öyle koyulaştı, öyle yoğunlaştı ki insan ne yana dönse kendi suskunluğunun sertliğine çarpabilirdi.
Oysa dünyadan göçüp gideceğim nasıl bir insanın öldüğünü hiç kimse bilmeyecek. Beni bitiren işte bu ... Bir tek kişi arıyorum ki bana gücüme inansın.
Her neyim varsa hepsini, hatta anılarımı bile yirmi sekiz yıl içinde yaşadığım evimde bırakıp çıktım oradan.
Okur Takip Önerileri
Ne korkunç şeydir koca dünyada senden başka kimsenin olmaması... Bu dünyada herkesin olup da senin olmaman bile bu kadar korkunç değildir; çünkü sen olmayınca olmadığını da bilmezsin.
Bir insanın yaşamakta olduğunu salt kendisinin bilmesi yetmez; insan tek başına değil ki... Bir insanın bu dünyada var olduğunu, yaşadığını başka insanların da bilmesi gerekir ve bunu nice çok insan bilirse o insan o denli daha çok vardır. Herkesin var olma nedeni başka başka...
Her insan bu dünyada var olduğunu kendine göre bir yol bulup başkalarına kanıtlamak zorundadır. Yoksa anlamı kalmayan yaşam bir saçmalık olur.
En büyük mutluluk, insanın sevdiği işi yapmasıdır. Oysa insanların çoğunluğu, nerdeyse hepsi sevmediği işi yapıyor.
Dünyada sevmekten önemli bir iş olur mu?
Yalnızlığımı bölüşmek istemiyordum, hele böyle biriyle...
Yabancısı olduğum büyük kentlerde kendimi kalabalığın akışına bırakıp yitirmeyi seviyorum.
Çünkü kolalı insanlar, kolalı masa örtüleri, kolalı konuşmalar değil, buruşuk insanlar, buruşuk masa örtüleri, buruşuk konuşmalar arasında salt kendimle baş başa kalmak istiyordum.
Yabancı bir kentte insanın yalnızlığı daha bir katmerleniyor. Yalnızlıktan, içinde bulunduğum hava sanki yoğunlaşıp agdalandı ve ben bu ağda içinde zorlukla kımıldıyordum.
