Selamlar, sevgiler, iyi sıkıntılar...
Bana öyle geliyor ki, biz buyuz işte... Sıkılan adamlarız. Her şeye, ama her şeye bu açıdan bakmayı benimsedik. Olsun, sakınmak gerekli değil. Yaşayalım, deneyelim, yorumlayalım da ne olursa olsun.
İnsan acılar içinde kavrula kavrula acıyı benimsiyor, salt acılardan yapılmış bir ülkenin tadını çıkarmaya başlıyor, hatta acılarından ötürü göneniyor bir bakıma...
Kimseye bir şey söylemedim
Ama bir daha gelmedi
Ne sevgi, ne nefret, ne önceleri bir şey duymadım
Sadece gelsin istedim
Uyanık bekledim
Gelsin istedim
Ama bir daha gelmedi.
— Sana bir şey söyleyeyim mi?
— Eee, söyle.
— Seni seven pek az.
— Nedenmiş?
— Huyunu beğenmiyorlar, herkesi kırıyormuşsun.
Tuttum düşündüm; ama son olarak. Dedim ki: Ben duyarlıklarımı düşünce haline getiriyorum. Böyle yapınca, söylediğim sözler, küçük avuntuları olan adamları kızdırıyor.
Hareket noktamı bulmuştum. Düşünmeye başladım. Neyi? Kesin sıkıntıları.