Önce yanık acısı gibi keskin bir acı saplandı içime. Bunu çok iyi biliyorum. Sonra biri bu yanan yüreğimi üfleyerek serinletmeye çalışıyordu sanki. Ferahlatan bir serinlikti... O gün bugündür ne zaman Özlem gözden kaybolsa içim yanar, acı duyarım. Ama ne zaman özlem bana bakıp gülümsese, yüreğimdeki yangını söndüren o serin ferahlık tüm bedenime yayılır, beni mest eder. Galiba buna aşk deniyor.
Sayfa 51Kitabı okuyor
İçimdeki karanlığa damlayan kandil ışığı diyeyim...
Mutluluk sebebim kısacası.
Sayfa 15Kitabı okuyor
"(Ancak) Gerçekten iman edip salih amellerde bulunanlar ise; onlar için nimetlerle-donatılmış cennetler vardır."
(Lokman/8)
Ey bedbaht, fâsık adam! Fâsıkların kesretine bakıp aldanma ve "Ekseriyetin efkârı benimle beraberdir" deme. Çünkü fâsık adam, fıskı isteyerek ve bizzat talep edip girmemiş; belki içine düşmüş, çıkamıyor. Hiçbir fâsık yoktur ki, salih olmasını temenni etmesin ve âmirini ve reisini mütedeyyin görmek istemesin. İllâ ki-el-iyâzü billâh!-irtidat ile vicdanı tefessüh edip, yılan gibi zehirlemekten lezzet alsın!
Bediüzzaman Said Nursî
Zamanın arka yüzü çıplak. Orada çaresizlik ve korku yadırganmıyor. Duygular, gölgelik bir yerde dinlenir gibi mutluluk içinde. Aynalar kırılmış. Hikayeler dilden uzak. Yaşamak için hiç kimse çırpınmıyor.
Zamanın arka yüzünde ölüm tanışık, aşkın gölgesi bile aydınlık, yüz kızartmıyor hiçbir utanç. Düşler bedende saklanmak için çırpınmıyor. Zamanın arka yüzünden bakıldığında, aslında sizler zamanın arka yüzündesinizdir.
Yüzleriniz yok, yüzsüzsünüz. Silik, silüetsiz, sıfatsız. Zaman masumiyeti öldürüyor.
Sayfa 37
İnsanın kendisini her şeyin odağında görmesi onu doğasına yabancılaştırır.
Sayfa 173
Bu yaşlı, içi solucan dolu dünyada yaşadıklarımızın sorumluluğunu, kim ,hangi akılla, hangi ilahi adaletle savunabilir ki?
Sayfa 10Kitabı okudu
Babaannem hep der :" Ağacı kurt, insanı dert yer ."
Sayfa 7Kitabı okudu
Duygular soluksuz kaldığında, dışa akıtacak bir gözenek bulmak ister, aksi halde patlaması işten bile değildi.
" Büyük insanlar kendilerine , küçük insanlar başkalarına sıkıntı çektirirler. "
İnsan ne kadar güçlü olursa olsun, her zaman sıkışan ruhuna soluk aldırmak ister. Bu, bazen bir sözcük olur, bazen de bir gülümseyiş.
Bir seferinde "Acı insanı olgunlaştırır, " diye bir söz duymuştum. O an bu söze isyan ettim. "Acılar insanın feleğini şaşırtıyor," dedim. Neden hep bizim olgunlaşmamız gerekiyor ki. Olgunlaşmaya ihtiyacı olan yalnızca biz Kürtler miydik ? Böyle acıları yaşamaktansa hiç olgunlaşmamayı yeğlerdim.
Sayfa 162 - AramKitabı okudu
Geçmişe dair izler , insana geleceğe yönelik ipuçları veriyor.