“Gerçekten de bir kartalmış, öyle mi?” “Rehabilitasyon görevlisinin gördüğü en büyüklerden biriymiş. Kadın neredeyse yedi kilo olduğunu söyledi.”
Yürümeyi kestim. “Yedi kilo mu?”
“Yerden alıp bir muhabbet kuşuymuş gibi kafese koymanıza çok güldü ”
“İnsanları mutlu etmeyi severim.”
İnsanlar sonlar yaşadıklarında ağlarlardı; ama bazen yeni başlangıçlara gözyaşı dökmeniz gerekirdi.
Yeni sene, yeni Aurora.
Aylardan haziran olması ne fark ederdi? Yeni senenizin 1 Ocak’ta başlaması gerektiğini kim söylüyordu, öyle değil mi?
Okur Takip Önerileri
Birisi hayatınıza bir yıkım güllesi savurduğunda hayatta kalamıyor, hayatınızın sonuna kadar binlerce kırık parçayla yaşamak zorunda kalıyordunuz.
Bakışları dizlerime takıldı ve gözlerini oradan ayırmadan, “Neler oldu? Çok mu kötü yaralandın?” dedi.
Daha çok tökezlemeyi andıran bir adım attım. “Düştüm.” Burnumu çektim. “Kırılan tek şey ruhum.”
İnsan hayatında onun ortalıkta olmadığını fark edebilen ya da eden kişiler olmayana dek yalnız olmanın nasıl bir şey olduğunu anlamıyordu.
Zihnimde bir kıvılcım çaktı. Aynı anda hem gerçeği söyleyip hem de yalanla kurtulmanın bir yolu vardı.
En iyi yalanlar böyle söylenirdi işte. Gerçekten bir parça katarak.
Sayfa 82
Zindan değil o zaman.
Kâbus, O kadar emin olma, dedi. Birçok farklı kafes türü vardır.
Sayfa 80