Kitap iyi olarak tanımlanabilecek herhangi bir felsefe metninin çok ötesinde ya da iyi olarak tanımlanabilecek herhangi bir felsefe metninin olumsuz anlamı dışında çok gerisinde denebilir. Bu sizin kitaptan beklentinize bağlıdır. Fakat kitabın -okuyan herkesin üzerinde hemfikir olabileceği- başarısı; tarihin en büyük feylesoflarından biri olan Spinoza’nın –görece- ağır teorik yaklaşımlarını genel okuyucuya sade ve anlaşılır bir dille anlatması ve bunun da ötesinde, gündelik yaşantısında basit çıkmazlarla mücadele eden bireye Spinoza’nın felsefesini ‘bir imkan olarak’ sunmasıdır.
Burada ‘imkan olarak sunulması’ tabirini bilinçli olarak kullanıyorum. Çünkü Çetin Balanuye’nin de ısrarla belirttiği gibi “filozofumuz dileseydi, hepimizin arka cebinde taşıyacağı türden bir yapılacaklar ve yapılmayacaklar listesi” hazırlayabilirdi. Fakat o, en çok, yaşama ustalığının bu çeşit “reçeteciliğe” dönüşmesine karşıdır.
Bu anlamda yazar “sadece sevinç duymakla yetinmeyip sevince dönüşmeyi başarmamız gerektiğini” ileri sürerken didaktik ve öğüt verici bir üsluptan ziyade “felsefenin ancak yeterince emek verenleri ödüllendiren bilgeliğinden” yararlanmıştır. Dolayısıyla, vaat etiklerini hiç de gerçekleştirmesi beklenmeyen ucuz “kişisel gelişme(me)/kendine yardım” kitaplarından birini okuyacağınız yanılgısına düşmeyeceksiniz.
Çetin Balanuye Hoca, kitabına yüz binler sattıracak bir hazineye sahip olmasına rağmen, tercihini ‘biz’den yana kullanmıştır. ‘Bize’ de bir teşekkür olarak okuyup, okutmak düşüyor…
