"Yalnız olmak, kendimizin en gerçek haline daha yakın olmak anlamına gelmiyor mu? Başkasıyla bağlantı halinde değilken, onların varlığı ve yargılarıyla seyreltilmemişken daha çok kendimiz değil miyiz? Başkalarıyla, arkadaşlarımızla, ailemizle ilişkiler kurarız. Bunda sorun yok. Bu tür ilişkiler aşk ilişkileri gibi bağlayıcı değildir. Kısa süren ilişkilerimiz, sevgililerimiz olabilir. Ama sadece yalnızken kendimize odaklanabilir, kendimizi bilebiliriz. Bu yalnızlık olmadan kendimizi nasıl bilebilir, nasıl tanıyabiliriz?"
"Zekâ her zaman iyi midir? Merak ediyorum. Peki ya ziyan edilirse? Ya memnuniyetten çok yalnızlığa neden olursa? Ya üretkenlik ve zihin berraklığı yerine acıya, izolasyona, pişmanlığa neden olursa?"
"Yalnızlıktan, bağımsızlıktan yoksun kalmak çoğumuzun sandığından daha büyük bir fedakarlık. Aynı yaşam alanını, bir hayatı paylaşmak yalnız olmaktan çok daha zor. Aslına bakarsanız, çift olarak yaşamak neredeyse imkansız bir şey, değil mi?"