Deniz İçilmekle Bitmez...
Bu yazı ne bir ağıttır ne bir sitem, bu yazı bir utançtır...
Küçüklüğümden beri bende kalan bir alışkanlık vardır herhalde annem yüzünden. Okula beni geç kaldırınca sadece ekmek ve domates verirdi "hızlıca ye, bir yudum çay da iç hemen git okuluna," derdi. Şimdilerde de kısa bir vaktim varsa bir şey için, ekmek arası domates yapıp
İşe giderken çocukluğumla karşılaştım. "Naber lan" dedim.
"İyi abi" dedi.
"Ben senin 20 yıl sonraki halinim, nereye gidiyosun?" dedim.
"Okuldan kaçtım" dedi.
Baktım sıfatına; önlüğün tek yakası sökük, kolu sümüklü, çanta filan taşıyor bir de. Acıdım ibneye..
"Sen nereye gidiyorsun" dedi.
#benim kalemim
Benim gurbetim
Çocuklu ,anneli, babalı Bir ev
Işıklar gittiğinde
Duvardaki gölgeden kuşlar
Babanın komik fıkraları
Sıra dayağının serüvenleri
Uçan terlik efsanesi
çok bonkör davranmışsın kardeşim
O an aklıma, iki gündür sadece dağıttığım sandviçleri yedikleri geldi. Ben hazırlıyordum. Ekmek arası domates-peynir. Bir de su veriyordum. Üstelik bedava! Dünyanın en güzel kızı ne kadar düşünceli bir insan olduğumu anlasın diye.
Çekim arası yenilen domates, zeytin, salatalık ve peynirle, her şeyden öte alın teriyle dolu koca bir ekmek sanki hiç yenmemiş gibi. Birkaç oyuncunun aklında, “Belki yarın köfte yeriz“ düşüncesi.
Anne..
Düştüğüm sokaklardan koşup geldim.
Şen çağırdın diye.
4'te devre 8'de hava kararıyor.
Anneme
Biliyorum benim iyiliğim için söylediğin her söz.
Bilmem ki üzdüm mü seni anne.
Oyuna doymadım diye.
Sokaktan beriye gelmedim diye.
Geceler yarısı kaldırdım diye.
Ateşim vardı neyleyim anne. Üşümüştüm, titriyordum. Ki sen bilirsin anne. Üzdüysem seni.
Affet.
Affet ne olur anne. Hiç geçmeyecekti zaman. Hep yanımdaydın nasıl olsa. Ben çocuk
Sayfa 48Kitabı okudu