"Sonra, Leyla Raşit'e bir yumruk attı.."
.
Kitabı okurken en keyif aldığım cümle buydu.. sonrasında Raşit'in söylediği yalanlar kitabın gidişatının değişmesine neden olunca ara vermeden okuduğum güzel bir sonla bitti..
"Meğer ben ne kadar boş şeylere ağlamışım;
Kalbim hakikat diye bir ihtimale tapmış.
Ne manasız şeylere meğer bel bağlamışım;
Meğer benim peşinde koştuklarım serapmış...